Van Llangattock Lingoed naar Longtown

'A room with a view' , dus. Iksla de gordijnen open en kijk weer uit op een golvend, groen, indrukwekkend landschap. De koeien staan al weer te grazen in het schuin aflopende weiland onder het huis. De tuin ligt er al prachtig bij en de zon staat al hoog aan de hemel: geen wolkje aan de lucht. Dat belooft weer veel zweten vandaag.

Aan het ontbijt zitten onze fransen al weer klaar. Ik had de avond van tevoren gevraagd om vers fruit en ik krijg een uitstekende fruitsalade als alternatief voor het full english.....maar dat brengt de fransen op een idee en het is dus plotseling druk in de keuken. Maar onze gastheer en -vrouw blijven vrolijk en vriendelijk en doen hun best om het iedereen naar de zin te maken. Ondertussen praat ik door over Nederland, Frankrijk, al die Nederlanders die huizen kopen in Frankrijk....een enthousiaste groep die duidelijk plezier heeft in de gezamenlijke onderneming. Even later schuiven ook Andrea en Chris uit Shrewsbury aan. Ik had gister al kennis met ze gemaakt, toen wij met z'n drieen in dezelfde kamer hadden gegeten, wel ieder aan een eigen tafel. Vanmorgen zitten we aan een tafel en praten we wat meer door. Beiden zijn officieel gepensioneerd, maar werken nog wel een aantal uren. Zij als apother, hij als docent in de volwassenen-educatie en dan met name voor biologie, leren volwassenen naar de natuur te kijken. Hij heeft als bioloog allerlei onderzoek gedaan, o.a. in de streek waar we nu naar toe lopen. Hun zoon woont in de buurt van Leiden, getrouwd met een Nederlandse vrouw...'and she want to be near her mum...so. Op mijn vraag of zoonlief dan niet bij zijn mum in de buurt wil zijn zegt ze wat spottend dat die behoefte wat minder groot is. Maar ze gaan dus regelmatig naar Nederland.

Ik ben om een uur of negen weer op pad en loop meteen een prachtig, gevarieerd landschap in. Ik schrik op van een grote roofvogel die vlak voor mij plotseling opvliegt....bruin, wit, scherp getekend en anderhalf tot twee keer zo groot als een buizerd (Albert.....enig idee?) Ik loop voor meer dan een uur en kom weer helemaal niemand tegen. Het is nog niet al te warm, maar dat het heet gaat worden is met elke stap te merken. Zie een roodborsttapuit, merels, leeuwerikken, kwikstaartjes, heel veel kraaien, een paar mussen, buizerds. Vlak voor Pandy zie ik nog een prachtig gevecht in de lucht. Een kraai valt een buizerd aan, de ene na de andere aanval volgt...een boeiend gezicht.

Na Pandy begint het klimmen en dan verandert het landschap stap voor stap. Met iedere 100 meter wordt het iets kaler en ruwer en er zijn steeds minder bomen te zien. Ik beklim Hatterall Hill, een van de ridges waar de Black Mountains (BM) uit bestaan.

Het is een flink uur klimmen, maar dan loop ik dus boven in een hele andere wereld. Het is hier prachtig. Je kunt naar beide kanten ver weg over het land kijken. Voor me de kale bergrug, waar ik dan een uur of zo overheen blijf lopen. En dat blijkt veel minder zwaar te zijn dan de vorige dagen, ten eerste omdat je hier boven veel meer wind vangt en ik dus regelmatig een frisse bries langs mijn hoofd voel, ten tweede omdat ik nu nog maar nauwelijks klim maar over de hoge rug heen loop.

Ik rust even uit bij een markeringspaal en wordt dan ingehaald door vader en zoon. Samen lopen we een uurtje op tot aan het moment dat ik naar beneden zal gaan. De zoon is camera-reporter voor BBC-news en woont in London. Hij maakt vooral reportages voor het internet-nieuws van de BBC. Is iets minder negatief over de Britse journalistiek dan z'n collega van de Daily Mail, althans over de televisie-journalistiek. Over de britse kranten is ook hij vernietigend. Toch vind hij dat ook de BBC niet meer is wat ie is geweest en ziet hij te veel 'meewaaien en concurreren..' en een ongewenste politieke druk

De vader is ondertussen gepensioneerd, al zeven jaar, maar maakte vroeger documentaires en tentoonstellingsmateriaal voor musea en culturele instellingen. 'Misschien heb ik dan wel ooit werk van u gezien...' zeg ik, maar dat lijkt hem wel erg onwaarschijnlijk, want het gaat vaak om kleine, regionale musea. We praten door over een aantal musea die ik in Wales heb bezoekt en hij haakt in op mijn enthousiaste verhaal over de kolenmijn de Big Pitt....ja, daar heeft hij de documentaire en de expositie voor gemaakt. Prachtig al die mijnwerkers interviewen... We praten door over Yokshire (waar ze van oorsprong vandaan komen), nederlands bier (de zoon is een Amstel - fan...., tja de vader gaat meer voor de belgen) Ze hebben vrienden in Eindhoven, dus de volgende keer proberen ze zeker La Trappe.... We komen ook te praten over de EU en beiden zijn zeer teleurgesteld in het anti-europa sentiment in het Verenigd Koninkrijk: gebrek aan kennis en politieke moed....

Het is ondertussen een uur en we zijn al bij de afslag waar ik naar mijn B&B moet. Dus ik heb nog maar een uurtje te gaan. Ik besluit om eerst de andere kant de heuvel af ta gaan, want daar ligt Llanthony Priory. Daar ben ik al eerder geweest met Hanny, Vera en Dorien en ik weet dat ik het toen heel mooi vond. Mijn inschatting: heen 20 minuten dalen, terug een uur stevig klimmen blijkt later redelijk uit te komen.

Llanthony Priory is prachtig. Klein, maar indrukwekkend. Tegen een achtergrond van groene velden en bomenen grijze bergen staat een stevig skelet van raambogen, pilaren, halve muren. Er is een mooi, klein kerkje bij met een prachtig glas in lood raam. Ik pak drie kussens van de banken, duw die in mijn rug en zit een half uur heerlijk op m'n eentje in een mooie, verstilde, oude kerk. Moet denken aan Willem Wilmink en zijn gesprekken met Herman Finkers over de pracht van kathedralen en de schoonheid die voortgekomen is uit een diep geloof van mensen. Voor Finkers een reden om te geloven in God, voor Wilmink om te geloven in de mens, die ook geinspireerd kan worden door een God die niet bestaat. Na een half uur komt er een jong paar binnen uit Wales zelf en ook met hen praat ik even over het kerkje en over ODP. Hij heeft het pad gelopen toen hij 18 was en vindt het prachtig

Als ik weer omhoog wil klimmen staat er een aantal stevige hengsten met opgeheven roedes tegen het poortje waar ik door heen moet te beuken. Ondertussen liefkozend de merries op de andere weide likkend, kopjes geven. Een grote hengst gaat flink tekeer en schopt twee balken uit het hek. Ik zie mezelf daar niet rustig tussendoor lopen en ga op zoek naar een alternatieve route, maar die blijkt niet zo makkelijk te vinden te zijn. Maar gelukkig komt er net een jonge vrouw met twee honden uit een trekkingscentrum (trekken met paarden door de BM) gelopen. Zij loopt met me mee en als zij er aan komt lopen gaan de paarden al vanzelf weg van het hek.

Het is inderdaad een stevige klim naar boven, maar ik heb net bijna een uur uitgerust, dus het gaat me makkelijk af. Op mijn pad naar boven kom ik veel paarden tegen, want die lopen hier overal vrij rond.Ik kom de groep fransen weer tegen die net beginnen aan de afdaling naar Llanthony om van daaruit met auto's terug te rijden naar het vorige pension, waar ze een aantal dagen blijven. Om ongeveer kwart voor vijf ben ik weer boven. Nu nog een dik half uur aan de andere kant naar beneden. Ik kijk nog even twee kanten uit

Naar Wales

En naar Engeland.... Commentaar van Andy, die ik straks in mijn B&B weer zal ontmoeten: look at the two sites, and you will know who won the war

De geplande drie kwartier wordt anderhalf uur...ik neem een afslag te vroeg en kom aan het verkeerde eind van Longtown uit....en dan is het zoeken. Om 18.15 kom ik uitgevloerd aan. De eerste indruk van dit B&B: ik loop tussen een aantal rommelige stallen door. De deur van een oude boerderij staat open en daar zit de baas in hemd onderuit aan tafel te eten. Mijn gastvrouw komt er aan gesloft, niet onvriendelijk, maar ook niet overlopend van enthousiasme. Op het terras zit Andy dus al te wacht ...'I allready thought it was you.' Onze gastvrouw maakt een flink glas koude sinaslimonade voor me... De kamer ziet er goed uit. Uit alles blijkt dat de gastvrouw erg haar best doet...alle voorzieningen zijn er. Maar ze straalt zelf uit dat het wel erg hard werken is. Het eten daarna doet aan vroeger thuis denken: stevige aardappelen, bloemkool met een bloemsausje (overigens: verrassend lekker en romig) en voor de vegetarier een stuk lasagne met kaas erbij en een uitstekende salade.

Andy was al om drie uur aangekomen en had al een uurtje gepit en heeft dus energie genoeg om een half uur heen en een half uur terug te lopen naar de kroeg van het dorp. Dat zie ik niet meer zitten. Ik neem mijn schrift en een boek en ga lekker op het terras zitten.

Naar mijn slaapkamer moet ik via de eet - annex zitkamer, alwaar de heer des huizes nog steeds in hemd languit onderuit naar de tv zit te kijken en de krant te lezen. Ik ga vroeg naar boven. De deur van mijn kamer is kenmerkend voor dit gebouw: stevige, zelfgebouwde degelijkheid

Ook op mijn kamer nog even lezen en daarna: tanden poetsen en naar bed.

Van Monmouth naar Llangattock Lingoed

Hoe begint een ochtend in Wales? Vannacht weer uitstekend geslapen en om zeven uur weer fit op. Ik sta op en kijk uit het raam. Golvend groen landschap met bloemen, prachtige bomen, koeien, schapen en paarden in de wei. Langs de bosrand graast een groep van zeker 20 herten, jong en oud. Ook een plaag voor de gewassen, begrijp ik later van Mrs. Barrell. Beneden staat een heerlijk ontbijt klaar met verse, gesnedengrapefruit (erg lekker), cerials, eggs, toast....een full english breakfast heb ik alweer afgeslagen....voor mij geen bonen, champignons, tomaten, spek e.d.

Ik begin een gesprek over de paarden en mijn gastvrouw laat me trots een schilderij zien waar ze allemaal op staan. Bij ieder paard hoort een verhaal. Terwijl we zitten te praten komt ma eend met een stuk of acht kindjes over het gazon voorbij stappen. Oma en kleindochter moeten ook even komen kijken. Maar de kleine familie schrikt van het stenen beeld van een ooievaar en razendsnel jaagt ma haar kroost de struiken in.

Om iets over 9 ben ik weer op pad en ik loop direct over prachtige weilanden met veel koeien, kalfjes (en een enkele stier die ik echter kan ontlopen door even aan de ander kant van de heg te gaan lopen). Regelmatig kruis ik de rivier de Trothy, een smalle beek met prachtige struiken en kromme bomen aan de oevers. Ook zieik weer veel vogels: merels, kraaien, kwikstaarten, buizerd, fazant en kom vrij makkelijk in het eerste dorp met de prachtige naam Llanvihangel-Ysteen-Llewern. Daar staat dit mooie kerkje van St. Michael, dat helaas niet open is. Ik eet even een boterham en drink wat in het portaal. Ook het kerhof is erg mooi met hele oude stenen. Mrs Barrel had mij vanmorgen al verteld dat tegenwoordig veel kerkjes gesloten waren i.v.m. diefstal. Ook de lei van de daken wordt zo nu en dan geroofd om voor een paar pond verkocht te worden.

De weg blijft prettig lopen door een heerlijk engelsachtig landschap, golvende heuvels, klimmen en dalen. Ik loop vooral over weilanden. Halverwege kom ik langs een boerderij waar de hele familie net op het punt staat om weg te rijden. Een vrolijke begroeting volgt en daarna een praatje. Als ik wat klaag over de hitte stellen ze me meteen gerust: volgende week gaat het zeker regenen, want dan is het bank holiday '..and it always rains on bank-holiday'. Even later rijden ze me vrolijk zwaaiend voorbij.

Vanaf nu heb ik steedsuitzicht op de black mountains, waarover ik de komende twee dagen zal lopen. Dat betekent voor nu: een veld met veel verschiilende tinten groen en veel andere kleuren tegen een grijsgroene achtergrond. Prachtig die kale ruwe toppen aan de horizon.

Een volgend hoogtepunt is het kerkje van Llantillo Crosserny. Een uit ruwe stenen opgebouwd juweel (rond 1300) zowel van buiten als van binnen. Ook hier weer met een mooi kerkhof. Oude stenen zijn daarbij gebruikt als een soort hek en tegen elkaar aangedrukt als afscheiding naar het veld.

Hier gebruik ik mijn lunch en rust ik even uit met een lekker uitzicht op de omgeving. Ik blijf hier zeker een uur zitten maar blijf de enige bezoeker van de kerk. Vooral het koor van de kerk is erg bijzonder, alsof er een kleine kerk in de kerk is gebouwd.

Volgens mijn kaart is er een public foothpath terug naar mijn route, maar dat levert me een aantal flinke krassen en schrammen op, want uiteindelijk moet ik proberen door een afscheiding te komen. Dat lukt me maar met moeite, maar brengt me ook niet waar ik moet zijn. Dus maar op mijn schreden terug en een stukje langs de weg. Blijkt dat ik 100 meter van de toegang tot het pad af zat.

Ik ben nu op weg naar The White Castle en kom daar halverwege de middag aan. Niet alle engelsen zijn even aardig. De dame aan de kassa heeft zichtbaar geen zin om het loket in te gaan om een kaartje voor meuit te draaien....ze zal het wel druk hebben, want er zijn zeker een stuk of 6 mensen binnen.

White Castle is een mooi kasteel met een nog volledig intakte gracht er omheen. Dat maakt dit kasteel heel anders dan de anderen. Vanaf de hoofdtoren kan ik echt kilometers ver kijken en overzie de route die ik heb gelopen en nog ga lopen.

Ik ga even lekker op een muurtje zitten en kijk wat naar de families die langskomen: 'wat zullen we nu weer doen op pinksteren...nou ja, laten we maar naar een kasteel gaan.' Sjokkend lopen schuddende buiken en bungelende borsten in te kleine shirtjes voorbij. Dat duurt gelukkig niet lang, want hier is natuurlijk 'nothing to do....what a boring place'

Het laatste deel van de tocht gaat weer over glooiende velden (en toch wordt het niet saai...in ieder geval niet voor mij) en kleine beekjes met soms een leuk bruggetje

Bij een volgend hek staat een flinke kudde koeien, die duidelijk naar buiten willen. Het zal wel melk - of etenstijd zijn. Maar geen boer te bekennen, dus er toch maar dwars doorheen. Ze kijken me chagrijnig aan, maar gaan toch keurig aan de kant.

Een laatste stevige klim brengt me naar mijn eindbestemming: Llangattock Lingoed. Mijn klim eindigt op het kerkhof bij alweer een juweel van een kerkje. Natuurlijk ga ik naar binnen en zie een paar bijzondere balken en eenaantal zeer oude muurschilderingen

De deur die daarna voor mij opengaat is die van de oude pastorie: The Old Rectory is mijn B&B voor deze avond. Ik wordt enthousiast ontvangen en ook hier staat de thee weer meteen klaar. Helaas they are not licensed,dus een pint of bitter zit er niet in. Aan mijn tafel komt een groep fransen zitten die ook aan het wandelen zijn, maar dan allerlei losse dagtochten doen. Mijn frans blijkt voldoende om de grote lijnen te volgen. Een paar spreken er overigens uitstekend engels...en 'waarschuwen' de rest lachend dat ze op hun woorden moeten passen en geen vervelende dingen over Nederland moeten zeggen. Een van de fransen heeft twee jaar in Nederland gewerkt als directeur van Dutch Tools (Utrecht later Voorburg).

Ik ga naar mijn kamer en dat blijkt 'a room with a view' . Ik kijk uit het raam en zie terug op de wandeling van de laatste anderhalve dag, met heel in de verte als een wit vlekje de Kymin boven op de heuvel (zie twee dagen terug).

Aan tafel schuif ik aan bij een echtpaar uit Shrewsbury die ook een deel van de wandeling lopen. Ze kennen Nederland goed, want hun dochter woont in de buurt van Leiden. Ik zal hen de komende dagen nog een paar keer tegen komen.Het eten is prima: een goede pasta met tomatensaus en veel groenten en een lekkere bord salade er bij. En een erg attente bediening. Voor wie ook naar Wales gaat: The Old Rectory in Llangattock Lingoed is een aanrader. (Er volgen er nog een paar...dus blijf lezen.)

Het is nog steeds goed weer dus ik ga na het eten een klein stukje wandelen en daarna vanuit de tuin Hanny bellen. Heerlijk om aan het eind van de dag even bij te kunnen praten. Alleen lopen bevalt me prima, maar af en toe een sms-je of een kort gesprek om te vertellen wat ik zoal zie is toch ook wel heel erg leuk... Ik blijf lezen in de tuin tot het te donker wordt. Dan om een uur of half elf naar m'n kamer en naar bed.

Van St. Briavels naar Monmouth

Lekker geslapen en weer lekker vroeg op: om zeven uur sta ik al onder de douche. Om acht uur zit ik samen met Andy aan het ontbijt en kletsen we vrolijk verder, hoewel: hij is geen ochtendmens en doet het 's ochtends rustig aan...gaat ook straks eerst rustig zijn tas pakken en zal later weggaan dan ik. Onze gastvrouw komt er even bijzitten en plots komt er een heel verhaal over de recente scheiding van haar dochter, de dood van haar moeder, de prijzen van het goud, alle kinderen die niet kunnen leven zonder hun blackberries en zo voort... er moet nog even bijgepraat worden voor we weg mogen. Om 9.00 uur loop ik de oprijlaan af.

Het begin is meteen prachtig: de Woodlands een natuurgebied dat achter de B&B meteen begint. Het is heel rustig. Vogels fluiten, ik hoor het geroep van een hoender, het gekras van de kraaien en het zingen van heel veel verschillende vogels. Een specht is al flink aan het werk. Voor mijn voeten schiet een grijsgekleurde martersoort weg, ongeveer twee keer zo groot dan een eekhoorn (vraag voor onze natuurkenners: enig idee wat dat geweest kan zijn?)

De bodem van het bos is paars van de gras/bosklokjes. Daarboven: eiken, kastanjes, beuken en een hele boel bomen waarvan ik de naam niet herken. Ik moet denken aan het gedicht van Neeltje Maria Min: mijn moeder is mijn naam vergeten, mijn kind weet nog niet hoe ik heet, hoe moet ik mij geborgen weten.....noem mij bevestig mijn bestaan enz. En realiseer me dat ik eigenlijk heel wat mis omdat ik niet zo veel bomen en planten bij naam kan benoemen. Je ziet ze daardoor wel, maar ziet ze niet echt....en vergeet veel sneller wat je hebt gezien.

Over glooiende akkers loop ik daarna verder. Nu met weer nieuwe uitzichten over golvend land. In de struiken hoor ik een heel zacht soort gakken, een beetje als van een gans, maar stiller en wat verlegen...

Het pad over de akkers brengt me naar Highbury Woods. Minder spectaculair dan de Woodlands maar het blijft lekker lopen. Hier kom ik weer op Offa's Dyke en opeens blijkt dan weer hoe veel ik geklommen heb. Ver beneden mij zie ik de Wye en het golvende land van Wales weer liggen

.

Na een uur wandelen kom ik dan aan in Redbrook een klein dorp aan de Wye. Bij het postkantoor/ winkel koop ik wat lekkers en drink de smerigste koffie tot nu toe. Ik zit rustig op het bankje voor het postkantoor, mensen komen en groeten met 'a lovely day, isn't it...' Een mevrouw vraagt wat ik mis in Engeland....en meteen schiet me te binnen: karnemelk.....ik besluit een loflied te maken op de karnemelk.....wie weet binnenkort op het repertoire van GraSch (moet ik nog wel met Hans overleggen natuurlijk...)

Redbrook heeft een aardig kerkje dathet buiten het dorp ligt, ik ga het even een bezoek brengen en kom hierdoor naar binnen

De deur zo netjes gesloten, Vera? Door deze omweg mis ik een afslag en loop het erf van een huis op. Maar de eigenaar loopt me al tegemoet: 'Walking the Dyke?...then you've missed a point..' en wijst me verder op weg.

Het wordt weer klimmen, het zweet stroomt van mijn voorhoofd en de beloofde rustige weg blijkt erg druk. Alhoewel het een onverharde weg is, gaat de ene na de andere auto naar boven of naar beneden. Boven blijkt dat er een of ander circuit wordt uitgezet, waarschijnlijk voor morgen en daar helpt het hele dorp aan mee. En dat doe je hier niet op de fiets. Ik kom een flinke groep wandelaars tegen. Na het parcoursgebied is het weer rustig en loop ik weer helemaal alleen door de velden, steeds verder klimmend en uitkijkend over golvend farmland. Een heel ander landschap dan gisteren. Veel farms en heel veel maneges. Door een mooi smal schaduwrijk pad en een laatste stevige klim kom ik bij the Kymin, een rond clubgebouw van rond 1800 waar de 'Gentlemen of the Kymin Club' hun diners hielden. Het gebouw is leuk, maar zeker geen topper. Maar de ligging en de dame die de kaartjes verkoopt maken veel goed. Zij toont me vanuit het raam het uitzicht en vertelt al over Monmouth. Vanaf het veld voor het gebouw heb ik een prachtig uitzicht over die stad en zie ik wat ik de komende uren mag lopen.

Het is dalen....dalen...dalen en om een uur of 1 ben ik dan in Monmouth zelf. Het is zaterdag, dus het is er druk. Monmouth heeft een flinke winkelstraat en iedereen is bezig met kopen, eten, drinken enz. Ik wil eerst de kerk bezoeken, maar die blijkt gesloten. Daarna informeer ik bij het VVV naar mogelijkheden om op internet te gaan, maar ook die blijken gesloten te zijn. Bij de kerk maak ik een uitgereid praatje met iemand die geboren is in York (Beautifull city, but a terrible place to live with all those tourists all year long), maar nu in Bristol leeft en uitgebreid reclame maakt voor het industrieel museum aldaar.

Monmouth is een aardige stad, maar door de drukte minder aantrekkelijk dan Chepstow, in my opinion. Andy (ja...daar is hij weer even. Hij heeft een B&B in Monmouth)) doesn't agree at all... Hij houdt wel van wat meer leven (and a good pub)

Ik ga in het park zitten om een broodje te eten, wat te drinken en wat te lezen en schrijven. Langs mij paradeert jong en oud Monmouth. Jong in laag uitgesneden jurkjes, korte opwaaiende zomerrokjes, en geheel ontblote mobile phones. Een jong meisje, een jaar of achttien, vraagt of ze even naast me mag zitten, want haar gesprek kan echt niet lopend worden gevoerd. Het gesprek is met haar vriendje die ergens anders in het park rondloopt. Ze maakt een praatje, woont al haar hele leven in Monmouth. Ja, ze weet waar de Brecon Beacons liggen, maar ze is er nog nooit geweest. En zo ver lopen.....ze kijkt me verbaasd aan en stelt..o no, I'm too young for that, I suppose'. Met een 'very nice speaking to you' neemt ze afscheid. Even later zie ik haar met vriendje door de winkelstraat lopen. Drie dames (ja....echte) zitten te picknikken onder een grote boom. Hebben het ook goed naar hun zin.

Mijn B&B ligt een mijl of drie/ vier ten noorden van Monmouth, dus ik stap op voor de laatste twee uur lopen. Bezoek nog een aardig kerkje bij de poort van Monmouth (van de poort geen foto, want die blijkt helemaal ingepakt i.v.m. verbouwing.) Door de nieuwe wijken van Monmouth (maar het blijft groen...dus niet vervelend lopen) kom ik weer in het open veld.

Akkervelden nu en ik loop door vers omgeploegd land. In plaats van groen dus rood-bruin met diepe voren. Een bijna wiskundig stukje land, maar erg mooi, zeker door de afwisseling. Het pad komt door King's Wood een verstild bos, met wat kleine stroompjes, veel vlinders, kwikstaarten. Het is weer een stevige klim, maar bovenop wacht weer een mooi uitzicht.

Onder deze wegwijzer voor ODP staat een lekker bankje. Ik ga weer even zitten en geniet van het uitzicht. En speel een kwartiertje op mijn mondharmonica....heerlijk. En niemand heeft er last van, want er is in de verste verte niemand te zien.

Een laatste half uur dalen brengt me bij 'The Hendre Farm', mijn volgende B&B. Ik wordt hartelijk ontvangen door Mrs Barrett. Ik fris me op en dan is er tijd voor 'a nice cup of tea and some biscuits' in een flinke lounge met lekkere luie banken. Mrs Barrett woont al haar hele leven op de farm. Tegenwoordig een kippenfarm met 1200 birds...all walking free. Verbouwen hun eigen voer en leveren ook voer (graansoorten, hooi) aan paardenfarms. Een paar steekwoorden van ons gesprek: dochter woont tijdelijk in met kleindochter en man. Man is Zuid Afrikaan met nederlandse achtergrond (vader vanuit nederland naar ZA verhuist - nu naar engeland i.v.m. groeiend gevaar, ze woonden in Johannesburg - en, Vera: Port Elisabeth is 'much better'. Ook oma woont nog in huis...93 jaar. Mrs Barrett heeft ook 6 paarden en gaat graag naar de Cheltenham Races, vooral voor de gezelligheid en natuurlijk gokken ze een beetje, maar nooit met veel geld. De opbrengst van de B&B is voor de special things...nu het opknappen van haar tuin. Achter het huis ligt een dassenburg...en dat is veel extra zorg i.v.m. de kippen, want hoe hou je die dassen buiten. (Daarnaast zijn er ook nog: de vossen, de roofvogels...)

Ik krijg een uitstekende maaltijd en een prima glas bier daarbij. Daarna is het: lezen, schrijven, telefoontje naar huis...lekker lui in de lounge. Om 10.30 uur is het bedtijd.

Van Sedbury naar St. Briavels

Vanmorgen al om7 uur op na een goede nacht. Het is hier heerlijk rustig. Je hoort vooral de vogels. Vanuit mijn raam heb ikuitzicht op glooiende velden, een licht-blauwe lucht, prachtige tuin, oude bomen, groene velden...een mooi begin van een dag.Na eenprima ontbijt mijntas gepakt, rugzak om en op pad. Het is dan 9.00 uur. Dat zal zo'n beetje mijn ritme blijken voor de komende weken: 7 uur op, 8 uur ontbijt, 9 uur weg....en 's avonds om 10.30 uur er in.

Een korte aanloop route brengt me terug naar de brug van Chepstow, de plaats waar ik gisteren de eerste kleine dagtocht ben geeindigd. Het is warm vandaag, nu al brandt de zon. Ik ga een stijl pad omhoog langs de Wye en heb een prachtig uitzicht op Chepstow en het kasteel. Beneden ligt de oude, stalen brug van het stadje.

De uitzichten op de Wye zullen vandaag regelmatig terugkomen. Het is duidelijk te zien hoe de rivier zich heel diep door deheuvels heeft geboord: stijle cliffen waar ik boven langs loop en daaronder de rivier: een schitterend gezicht. Voor ik het door heb loop ik meters boven de Wye en heb ik ook het gevoel dat ik al weken weg ben.

Na een uur lopen voert het pad mij van de rivier weg en ik klimdoor velden vol bloemen en prachtige bomen steeds verder de heuvels op. Het is heerlijk rustig. Vlak bij Tutshill kom ik nog wat mensen tegen, maar hoe verder ik onderweg ben, des te stiller wordt het. Ik ben alleen met heel veel vogels, madeliefjes, boterbloemen, bloeiende kastanjes, gele velden, oude bomen, glooiend land. Even verder kom ik weer terug boven de rivier. Dat patroon zal de komende dagen steeds terugkomen: wegklimmen van de rivier af om verder op op een hoger punt weer terug te komen.

Na een paar laatste blikken van hoog bovanaf op de Wye draait het padweer verder het land in. De eigenaar van Dennel Hill houdt niet van pottenkijkers. Ik moet zeker een halve kilometer langs een saaie muur lopen en langs de weg....het grote huis lijkt aan alle kanten bewaakt en straalt uit 'keep out' . Een buurman langs de weg is vriendelijker. Buiten bij de poort staat een grote jerrycan met water voor de ODP wandelaars met een vriendelijke groet en veel succes.

Daarna gaat het pad het bos weer in en loop ik een flinke tijd op de echte Dyke: een smalle stevige strook groen met veel bomen en struiken, waartussen een smal pad. Veel uitzicht is er niet want de takken zitten vol bladeren, maar daar tussendoor krijg je soms een glimps van het land daarachter en dan blijkt dat we steeds hoger lopen. Op twee plekken is er een opening tussen de bomen en kan ik mijlenver kijken over de rivier, de kliffen, groene velden, heuvels...prachtig. Kraaien en buizerds vliegen boven het dal, de bloesem van de bomen kleurt delen van het dal paars of wit. De Dyke ligt echt als een knoert van een aarden wal ver boven het land aan de welshe kant.

Na de Devils Pulpit met een prachtig uitzicht op Tintern Abbey wijk ik van de route af en ga ik stijl naar beneden om de Abbey te bezoeken. Nu kom ik wat meer mensen tegen, want een rondje van de abdij naar de Devils Pulpit is voor veel mensen een leuke tocht....in een stevig uur te wandelen.Tintern Abbeyligt prachtig in het dal van de Wye, hoge bomen er om heen. Bij de ingang staat een geweldige rode boom met een stam waar de schillen vanaf hangen.

De Abbey zelf staatals een grijs, zwart, wit geraamte langs de rivier tegen een decor van prachtige lichtgroene bomen. Het zijn nog jonge bladeren dus het beeld van de grauwe muren tegen de groene achterwand is prachtig. Ook hier is het weer redelijk rustig en kan ik lekker op een bankje wat drinken en eten. Genieten blijft het tot de komst van een schoolklas en dan klinkt het al snel hard en scherp...'no, this is not a playground, John...', tijd dus om verder te lopen. Ik loop nog even de winkeltjes langs op zoek naar een theedoek voor Hanny. Zij heeft een theedoek met lovespoons hier ooit gekocht...maar die is ondertussen zo verschoten. Helaas: alle winkeltjes weten dat ze er ooit een hebben gehad...er wordt in kelders gezocht, maar niets gevonden. Een paar van de winkeltjes bevinden zich in of vlakbij de oude molen van de abdij en ook dat is een prachtige plek.

Mijn omweg naar Tintern betekent daarna wel: weer een uur flink klimmen,want ik moet de wal weer op. Er volgt een prachtige tocht door het glooiende landschap van St. Briavels Common en de Hudnalls.Voor mij loopt een marter weg, ik zie roofvogels in de lucht, een muis schiet voor mijn voeten langs, leeuwerikken duiken de lucht in, prachtige vergezichten en doorkijkjes. Het is eengeweldige tocht. Toch moet ik mezelf dwingen om er van te genieten want het is voortdurend dalen en klimmen en weer klimmen en een beetje dalen. Het laatste stukje gaat stijl naar beneden naar Bigsweir Bridge. Vandaar moet ik even van de route af op weg naar mijn B&B, een laatste stijle klim langs een vrij drukke weg.

Mijn bestemming voor vandaag blijkt een prachtig landhuis te zijn met een heel mooie tuin. Ik word welkom geheten met een kop thee. Daarna lekker douchen en schone kleren aan. Weer helemaal fris loop ik even later door die tuin. Daar ontmoet ik Andy uit London, een andere ODP wandelaar. We worden door onze gastheer samen naar de St. George Pub in St. Briavels gebrachtvoor het avondeten. Uitstekend eten en een erg leuke ontmoeting. We drinken samen een pint en kletsen een paar uur weg. Hij is editor bij de daily mail en dat betekent dat hij de verhalen van de journalisten mag voorzien van koppen die voldoen aan de politieke uitgangspunten van de krant....Murdoch..uiterst rechts. Hij schaamt zich duidelijk voor zijn werk...het is geen journalistiek meer. Veel journalisten hebben, zegt hij, zelf heel andere opvattingen, maar moeten steeds meer opinions maken in plaats van feiten geven. We maken het nieuws en zetten de politieke agenda onder het mom van te vertellen wat de mensen willen. Want de lezer heeft altijd gelijk....maar wij vertellen hem wel welk gelijk. Hij is erg somber over de journalistiek in Engeland. Woont in Londen en heeft ondertussen al heel wat afgereisd. Ik zal hem over een paar dagen nog een keer treffen in een B&B en dan praten we nog een paar uur door. In afwachting van onze gastheer, die ons weer op komt halen, lopen we door St. Briavels: een prachtig dorp met een jeugdherberg (volgens mij een aanrader voor alle hostel- reizigers) in een oud kasteel, prachtig kerkje, twee hele mooie kroegen.

Terug naar het B&B , schrijven, lezen, slapen.

Van Sedbury Cliffs naar Chepstow bridge

Vandaag begintmijn wandeling dus echt. Na aankomst in Chepstow neem ik een taxi naar Sedbury alwaar mijn B&B staat. Sedbury is een niet al te mooidorpje aan de engelse kant van de Wye, de grensrivier tussen Engeland en Wales. Mijn B&B bevindt zich een mijl of wat buiten het dorp, rustig gelegen tussen de weilanden, maneges, bossages: een mooie rustige plek. Ik zet mijn bagage op mijn kamer, smeer me goed in met zonnebrand (want het is prachtig weer), hoed op en dan op pad.Offa's Dyke Path begint bij de Sedbury Cliffs en ik loop dus eerst vanuit mijn B&B over een mooie, stille landweg en een prachtig public foothpath naar het strand onder de Cliffs. Een mooie plek om te beginnen: de Severn stroomt breed en rustig richting de zee, op de achtergrond de gigantische Severn Bridge, de verbinding naar Bristol. Het 'strand' bestaat uit gras en kleipollen, ruwe stenen, modder. De cliffs steken daar stoer bovenuit in duidelijk herkenbare lagen van verschillend gesteente. Goed voor een paar eerste plaatjes .

Waar ik niet op let is het uitzicht naar het noorden aan de overkant van de Severn. Daar doemen de tanks van een raffinaderijcomplex en industrieel gebied op aan de horizon. Maar als je daar niet naar toe kijkt is het een prachtige plek.

Het Offa's Dyke Path (ODP) begint bovenaan de cliffs, dus dat wordt mijn eerste klimmetje. Dat gaat overigens erg gemakkelijk...ik ben nog fit.

Het is even zoeken naar het pad naar boven. Dat blijkt half door een bosje te lopen precies op de plek waar ik het stand opkwam. Ik had er langsaf gekeken.Het begin van ODPis aangegeven met een steen. Verderop zitten een aantal wandelaars te eten.

De echte tochtbegint

Vanaf hier gaat de tocht verder over een glooiend grasland vol bloemen en vogels. Ik zie al meteen heel veel verschillende soorten bloemen...de lente is duidelijk losgebarsten. Een mooi begin dus van de tocht. Maar dat is maar voor een paar honder meter. Daarna loop ik langs achtertuinen met grauwe muurtjes, grijze heggen....een saaie nieuwbouwwijk. Het boekje zegt het al: dit deel van de tocht doe je niet voor de schoonheid, maar omdat het er nu eenmaal bij hoort.

Uiteindelijk kom ik via alle heggen en schuttingen aan de oever van de Wye bij Chepstow Bridge. Daar zal ik morgenochtend de route weer oppakken. Een mooie plek: de Wye stroomt tussen hoge oevers door met veel groen en mooie uitzichten. Mijn startplek voor morgen ziet er dus goed uit.

Via de brug over de Wye kom ik uiteindelijk aan in Chepstow. Officieel geen onderdeel van het ODP, want de tocht voert hier langs de engelse kant van de rivier en dus niet door Chepstow zelf. Er wordt me al meteen duidelijk dat de titel van mijn reislog dus niet klopt. Ik wandel niet door Wales, maar door Wales en Engeland en zeker de eerste dagen vooral door Engeland. De rivier de Wye is al meteen mooi, maar ik kom Chepstow binnen langs een drukke weg en de eerste aanblik is die van een stadje met grote werkplaatsen met daarboven een kasteel. Dat valt uiteindelijk erg mee, want zodra ik van de weg afdraai sta ik voor St. Mary's Priory, een prachtig kerkje, waarin tevens een paar hele mooie praalgraven, zoals die van Henry, earl of Worcestor en zijn vrouw Elisabeth, staan.

Ik zoek eerst een plekje om te gaan lunchen en vind dat bij een spaanse bodega Susan'na. Mooi oud wit gebouw met een terrasje aan de oever van de Wye. Het uitzicht is fantastisch en het eten blijkt heel erg goed. Ik eet een uitstekende salade en krijg de beste koffie sinds dagen...een uitstekende eerste indruk van Chepstow. Daarna loop ik een tijdje door het stadje. Dat maakt een prettige indruk, mooie oude panden met vakwerk, prachtige uithangborden. Ik bezoek (de ruine van) het kasteel en ook dat is zonder meer de moeite waard. Een oude donjon uit de twaalfde eeuw, een mooie 'blauwe' stijlkamer, een indrukwekkende poort. Vooral een paar oudedeuren die er, half verrot en krakkemikkig in hun in hun voegsels hangen, maken indruk op me. Ik fotograaf er wel een stuk of vier... Ruw, grijs of bruin hout, gaten, hangijzers van eeuwen geleden. Kleine, historische monumenten zijn het..

Het is erg rustig in het kasteel. Ik kan op m'n gemak rondkijken en kom bijna niemand tegen. Na dit bezoek: op naar de bibliotheek om mijn eerdere verhalen te schrijven (uitstekende service, aardige mensen en anderhalf uur voor niets achter de PC).

Dan is het al weer tijd voor het avondeten. Ik eet voor heel weinig geld een uitstekende salade bij het Lime Tree Cafe, een aanrader. Aardige bediening en een heerlijke fruitsmoothy....ja Vera, ik ga voor de bijl...lekker.

Een half uurtje teruglopen naar huis over de brug en daarna een public foothpath. Aan het eind daarvan staat de plaatstelijke jeugd stoer bij de auto's, radio aan, het hele pad versperrend. Maar ze zeggen me enthousiast gedag en maken netjes ruimte. In mijn B&B :aantekeningen maken, nog een uurtje lezen en dan naar bed.

DAG 2 - Van Bristol naar Chepstow

Feest in het hotel, denk ik. Halverwege de nacht hoor ik een flinke groep de lift uitkomen: kachend, luid pratend, veel plezier. In de kamer boven mij wordt daarna het feestje door een schel lachende en hard pratende vrouw en sonoor brommende man voortgezet. Ze hebben er duidelijk plezier in. Het raam dicht is te benauwd...open te veel herrie van buiten. Als ik uiteindelijk toch besluit om het maar open te zetten blijkt dat twee katten op liefdespad (ik ga er maar van uit dat het katten zijn en niet de buren) makkelijk boven het verkaarslawaai heen komen. Ik verlang naar de rust van het platteland.

08.00 uur Victoria Street vanuit het hotelraam

Na een uitstekend ontbijt de eerste foto van vandaag maken. De kamer heb ik gisteren al laten zien, dus nu maar een blik van bovenaf op de wijk. Ga snel hierna op weg naar het station, waar ik uiterst voorkomend geholpen wordt. Route naar Chepstow wordt geprint en toegelicht. Om 9.00 uur zit ik dan ook lekker in de trein. Hoewel....de trein is veel te heet, er hangt een indringende zurige stank, een moeder met krijskind leest rustig de krant....ik heb wel eens met meer plezier in de train gezeten.

De trein stopt in Newport waar is bijna een uur moet wachten en dus de volgende foto om 10.00 uur kan maken

Heb nu nog maar een paar minuten internet tijd.....dus van de week maak ik dit verhaal wel af. Bij de laatste fotoserie zien jullie (zonder commentaar) al wat foto's van het begin van Offa's Dyke.....alwaar ik om 12.00 uur precies aan het begin stond. Twee foto's hier vast

Hier begint het dus......

DAG 1 Schiphol - Bristol

We vertrekken ongeveer 20 minuten te laat van Schiphol. Na de start een prachtig uitzicht op Haarlem, de duinen, het strand en de zee. Daarna gaan we de wolken in om er bij Bristol weer uit te komen.

Het vliegtuig kreunt, gromt, bromt, kraakt....dat voelt lekker. Maar het blijft toch in elkaar zitten en komt veilig aan de grond De afhandeling in Bristol op het vliegveld gaat razendsnel...een drie kwartier later ben ik al weer in mijn hotel. De taxichauffeur is weer zo weggelopen uit een engelse tv-serie - onderuitgezakt zit hij gapend in zijn stoel z'n buik kan volgens maar net tussen stoel en stuur. Hij wil weten hoe de overstap vanuit Bristol op Amstersdam Airport gaat, want hij wil over een paar maanden naar Moskou en in Parijs moet hij dan weer langs de douane en dat kost maar tijd...misschien doen ze dat in Amsterdam beter. Ik heb er geen idee van, dus kan hem niet helpen.

20.00 uur: Hotelkamer in Bristol

Een hotelkamer die erg aan werken doet denken....in dit soort hotels slaap ik dus regelmatig. Niks mis mee, maar ook kraak noch smaak. Voorzieningen zijn goed. Ik zet m'n spullen op m'n kamer en ga eerst maar eens opfrissen en dan een hapje eten. Dat eten is prima...lekkere artisjokken, knapperige aardappelen en een goed stuk vis.

Daarna nog even een wandeling door de wijk. Even kijken hoe ik morgen bij het station kan komen. Dat blijkt op een minuut op vijf lopen te liggen. Het station is een groot soort nepkasteel, volkomen uit proporties en van een ongelooflijke kitcherigheid. Er zullen wel mensen zijn die het mooi vinden. Nu weet ik uit eerdere bezoeken dat Bristol een paar hele mooie wijken heeft en een bezoek zeker waard is, maar de wijk Temple, waar ik nu ben, maakt me niet enthousiast. Een aaneenschakelijk van kantoren, brede straten met veel verkeer, druk, nauwelijk groen. Een enkel mooi gebouw. En men is bezig met een nieuwe laan, die er wel veelbelovend uit ziet. Wellicht is het over 10 jaar wel wat.

Om 23.00 uur ga ik lekker slapen. Morgen: weg uit de stad...op naar de rust.

DAG 1 - op weg naar schiphol

Gisteren al de eerste foto's geplaatst van het begin van de reis. Nog niet al te boeiend, denk ik, want allemaal erg bekend. Vandaag, vanuit Chjepstow in Wales, maak ik het verhaal van de reis even af.

14.00 uur Ergens bij Den Bosch

Mijn bagage staat rustig in een hoehje van de trein op weg naar Schiphol. Voor mij zitten twee jonge mensen, strak in krijtjespak resp. krijtjesmatelpakje de results, de incentives, thenew compagny strategy van een nederlandse bank te bespreken. Daarbij gaat regelmatig de telefoon en wordt uitgebreid toegelicht wat de policy van de board is.... Ik kan vast wennen aan het engels en aan de aardappel in de krijtjes=strepen keeltjes. De trein is rustig en zonder problemen komen we op Schiphol aan.

Daar is het dan vooral ....wachten...wachten ...wachten zodat de foto's van 16.00 en van 18.00 uur wel erg op elkaar gaan lijken

dus die krijgen jullie in een keer...ik moet ook een beetje opschieten. De tweede foto is van het toestel waarmee ik naar Bristol zal vertrekken. 16.00 uur is wachtend voor ik in mag checken, 18.00 uur is wachten voor we in mogen stappen