'A room with a view' , dus. Iksla de gordijnen open en kijk weer uit op een golvend, groen, indrukwekkend landschap. De koeien staan al weer te grazen in het schuin aflopende weiland onder het huis. De tuin ligt er al prachtig bij en de zon staat al hoog aan de hemel: geen wolkje aan de lucht. Dat belooft weer veel zweten vandaag.

Aan het ontbijt zitten onze fransen al weer klaar. Ik had de avond van tevoren gevraagd om vers fruit en ik krijg een uitstekende fruitsalade als alternatief voor het full english.....maar dat brengt de fransen op een idee en het is dus plotseling druk in de keuken. Maar onze gastheer en -vrouw blijven vrolijk en vriendelijk en doen hun best om het iedereen naar de zin te maken. Ondertussen praat ik door over Nederland, Frankrijk, al die Nederlanders die huizen kopen in Frankrijk....een enthousiaste groep die duidelijk plezier heeft in de gezamenlijke onderneming. Even later schuiven ook Andrea en Chris uit Shrewsbury aan. Ik had gister al kennis met ze gemaakt, toen wij met z'n drieen in dezelfde kamer hadden gegeten, wel ieder aan een eigen tafel. Vanmorgen zitten we aan een tafel en praten we wat meer door. Beiden zijn officieel gepensioneerd, maar werken nog wel een aantal uren. Zij als apother, hij als docent in de volwassenen-educatie en dan met name voor biologie, leren volwassenen naar de natuur te kijken. Hij heeft als bioloog allerlei onderzoek gedaan, o.a. in de streek waar we nu naar toe lopen. Hun zoon woont in de buurt van Leiden, getrouwd met een Nederlandse vrouw...'and she want to be near her mum...so. Op mijn vraag of zoonlief dan niet bij zijn mum in de buurt wil zijn zegt ze wat spottend dat die behoefte wat minder groot is. Maar ze gaan dus regelmatig naar Nederland.

Ik ben om een uur of negen weer op pad en loop meteen een prachtig, gevarieerd landschap in. Ik schrik op van een grote roofvogel die vlak voor mij plotseling opvliegt....bruin, wit, scherp getekend en anderhalf tot twee keer zo groot als een buizerd (Albert.....enig idee?) Ik loop voor meer dan een uur en kom weer helemaal niemand tegen. Het is nog niet al te warm, maar dat het heet gaat worden is met elke stap te merken. Zie een roodborsttapuit, merels, leeuwerikken, kwikstaartjes, heel veel kraaien, een paar mussen, buizerds. Vlak voor Pandy zie ik nog een prachtig gevecht in de lucht. Een kraai valt een buizerd aan, de ene na de andere aanval volgt...een boeiend gezicht.

Na Pandy begint het klimmen en dan verandert het landschap stap voor stap. Met iedere 100 meter wordt het iets kaler en ruwer en er zijn steeds minder bomen te zien. Ik beklim Hatterall Hill, een van de ridges waar de Black Mountains (BM) uit bestaan.

Het is een flink uur klimmen, maar dan loop ik dus boven in een hele andere wereld. Het is hier prachtig. Je kunt naar beide kanten ver weg over het land kijken. Voor me de kale bergrug, waar ik dan een uur of zo overheen blijf lopen. En dat blijkt veel minder zwaar te zijn dan de vorige dagen, ten eerste omdat je hier boven veel meer wind vangt en ik dus regelmatig een frisse bries langs mijn hoofd voel, ten tweede omdat ik nu nog maar nauwelijks klim maar over de hoge rug heen loop.

Ik rust even uit bij een markeringspaal en wordt dan ingehaald door vader en zoon. Samen lopen we een uurtje op tot aan het moment dat ik naar beneden zal gaan. De zoon is camera-reporter voor BBC-news en woont in London. Hij maakt vooral reportages voor het internet-nieuws van de BBC. Is iets minder negatief over de Britse journalistiek dan z'n collega van de Daily Mail, althans over de televisie-journalistiek. Over de britse kranten is ook hij vernietigend. Toch vind hij dat ook de BBC niet meer is wat ie is geweest en ziet hij te veel 'meewaaien en concurreren..' en een ongewenste politieke druk

De vader is ondertussen gepensioneerd, al zeven jaar, maar maakte vroeger documentaires en tentoonstellingsmateriaal voor musea en culturele instellingen. 'Misschien heb ik dan wel ooit werk van u gezien...' zeg ik, maar dat lijkt hem wel erg onwaarschijnlijk, want het gaat vaak om kleine, regionale musea. We praten door over een aantal musea die ik in Wales heb bezoekt en hij haakt in op mijn enthousiaste verhaal over de kolenmijn de Big Pitt....ja, daar heeft hij de documentaire en de expositie voor gemaakt. Prachtig al die mijnwerkers interviewen... We praten door over Yokshire (waar ze van oorsprong vandaan komen), nederlands bier (de zoon is een Amstel - fan...., tja de vader gaat meer voor de belgen) Ze hebben vrienden in Eindhoven, dus de volgende keer proberen ze zeker La Trappe.... We komen ook te praten over de EU en beiden zijn zeer teleurgesteld in het anti-europa sentiment in het Verenigd Koninkrijk: gebrek aan kennis en politieke moed....

Het is ondertussen een uur en we zijn al bij de afslag waar ik naar mijn B&B moet. Dus ik heb nog maar een uurtje te gaan. Ik besluit om eerst de andere kant de heuvel af ta gaan, want daar ligt Llanthony Priory. Daar ben ik al eerder geweest met Hanny, Vera en Dorien en ik weet dat ik het toen heel mooi vond. Mijn inschatting: heen 20 minuten dalen, terug een uur stevig klimmen blijkt later redelijk uit te komen.

Llanthony Priory is prachtig. Klein, maar indrukwekkend. Tegen een achtergrond van groene velden en bomenen grijze bergen staat een stevig skelet van raambogen, pilaren, halve muren. Er is een mooi, klein kerkje bij met een prachtig glas in lood raam. Ik pak drie kussens van de banken, duw die in mijn rug en zit een half uur heerlijk op m'n eentje in een mooie, verstilde, oude kerk. Moet denken aan Willem Wilmink en zijn gesprekken met Herman Finkers over de pracht van kathedralen en de schoonheid die voortgekomen is uit een diep geloof van mensen. Voor Finkers een reden om te geloven in God, voor Wilmink om te geloven in de mens, die ook geinspireerd kan worden door een God die niet bestaat. Na een half uur komt er een jong paar binnen uit Wales zelf en ook met hen praat ik even over het kerkje en over ODP. Hij heeft het pad gelopen toen hij 18 was en vindt het prachtig

Als ik weer omhoog wil klimmen staat er een aantal stevige hengsten met opgeheven roedes tegen het poortje waar ik door heen moet te beuken. Ondertussen liefkozend de merries op de andere weide likkend, kopjes geven. Een grote hengst gaat flink tekeer en schopt twee balken uit het hek. Ik zie mezelf daar niet rustig tussendoor lopen en ga op zoek naar een alternatieve route, maar die blijkt niet zo makkelijk te vinden te zijn. Maar gelukkig komt er net een jonge vrouw met twee honden uit een trekkingscentrum (trekken met paarden door de BM) gelopen. Zij loopt met me mee en als zij er aan komt lopen gaan de paarden al vanzelf weg van het hek.

Het is inderdaad een stevige klim naar boven, maar ik heb net bijna een uur uitgerust, dus het gaat me makkelijk af. Op mijn pad naar boven kom ik veel paarden tegen, want die lopen hier overal vrij rond.Ik kom de groep fransen weer tegen die net beginnen aan de afdaling naar Llanthony om van daaruit met auto's terug te rijden naar het vorige pension, waar ze een aantal dagen blijven. Om ongeveer kwart voor vijf ben ik weer boven. Nu nog een dik half uur aan de andere kant naar beneden. Ik kijk nog even twee kanten uit

Naar Wales

En naar Engeland.... Commentaar van Andy, die ik straks in mijn B&B weer zal ontmoeten: look at the two sites, and you will know who won the war

De geplande drie kwartier wordt anderhalf uur...ik neem een afslag te vroeg en kom aan het verkeerde eind van Longtown uit....en dan is het zoeken. Om 18.15 kom ik uitgevloerd aan. De eerste indruk van dit B&B: ik loop tussen een aantal rommelige stallen door. De deur van een oude boerderij staat open en daar zit de baas in hemd onderuit aan tafel te eten. Mijn gastvrouw komt er aan gesloft, niet onvriendelijk, maar ook niet overlopend van enthousiasme. Op het terras zit Andy dus al te wacht ...'I allready thought it was you.' Onze gastvrouw maakt een flink glas koude sinaslimonade voor me... De kamer ziet er goed uit. Uit alles blijkt dat de gastvrouw erg haar best doet...alle voorzieningen zijn er. Maar ze straalt zelf uit dat het wel erg hard werken is. Het eten daarna doet aan vroeger thuis denken: stevige aardappelen, bloemkool met een bloemsausje (overigens: verrassend lekker en romig) en voor de vegetarier een stuk lasagne met kaas erbij en een uitstekende salade.

Andy was al om drie uur aangekomen en had al een uurtje gepit en heeft dus energie genoeg om een half uur heen en een half uur terug te lopen naar de kroeg van het dorp. Dat zie ik niet meer zitten. Ik neem mijn schrift en een boek en ga lekker op het terras zitten.

Naar mijn slaapkamer moet ik via de eet - annex zitkamer, alwaar de heer des huizes nog steeds in hemd languit onderuit naar de tv zit te kijken en de krant te lezen. Ik ga vroeg naar boven. De deur van mijn kamer is kenmerkend voor dit gebouw: stevige, zelfgebouwde degelijkheid

Ook op mijn kamer nog even lezen en daarna: tanden poetsen en naar bed.