Welshpool

Vandaag is mijn tweede rustdag en wat doe ik op een rustdag? Ja, wandelen natuurlijk. Maar zo ver is het nu nog niet. Eerst weer het gewone ochtendritme: opstaan, wassen, ontbijt. Vandaag een keer een 'full-english vegetarian'. Dat blijkt vooral heel veel en heel vet te zijn. De eieren en champignons drijven in het vet. Ik laat de helft staan. Verder is dit weer een uitstekend B&B: mooie kamers, erg aardige mensen. Maar voor een lekker ontbijt moet je hier niet zijn. Wel weer overigens een heerlijke fruitsalade en dat maakt het voor mij weer helemaal goed.

Om een uur of negen ga ik op pad. Via dezelfde mooie landweg van gisterenavond bereik ik Weshpool weer. Ik ga eerst op zoek naar een bibliotheek, maar die blijkt i.v.m. bank-holiday gesloten. Dus maar even het stadje zelf verkennen. De hoofdstraat is erg aardig, met een paar mooie vakwerkhuizen en aardige winkels. Volgens mijn boekje (want wat weet ik er van...? Weinig) in verschillende stijlen: Tudor, Georgian, Victorian.

Maar verder is het vooral veel saaiheid en nieuwbouw. Ik had ook al begrepen uit de verhalen van anderen dat Welshpool veel meer een industrie en handelsstad is. Om de oude kern liggen dan ook meerdere bedrijventerreinen.

Ik ga op weg naar het station van de stoomtrein, want dat wordt door iedereen wel gezien als de belangrijkste trekker van Welshpool. Onderwegzie ik een mooie kerk iets boven de huizen staan. Even klimmen en dan ben ik er.

Als ik de kerk binnen wil stuit ik opeen gigantische puinhoop. Meubilair schots en scheef op de grond, hout, kapot glas. De kerk is duidelijk niet open voor publiek. Een man is aan het sjouwen met hout en met hem raak ik in gesprek. Hij blijkt met een aantal anderen in het voorste deel van de kerk te wonen, dat deel is ondertussen opgeknapt. Ze zijn nu bezig om de hele kerk te verbouwen tot een theater - en concertzaal, expositieruimtes enzovoort. De kerk stond al jaren te verkrotten, maar zij willen hem weer in oude glorie herstellen en een nieuwe bestemming geven. Hij laat me foto's zien van de kerk van een twintigtal jaren geleden en tekeningen van hoe ze het willen opknappen. Hij laat me even naar binnen om een blik te kunnen werpen op een paar mooie glas in lood ramen. De kerk zelf is overigens niet zo oud als ik had gedacht. Bouwjaar 1860. Als ik zeg dat ik als ik terugkom in deze streek zeker kom kijken wat ze ervan hebben gemaakt, zegt mijn gesprekspartner optimistisch: nou,...dat hoef je dan de eerste jaren niet te doen, want we zijn nog wel een tijdje bezig, denk ik.

Bij het treinstation staan rijen mensen voor de loketten te wachten, het is ongelooflijk druk...tja: een vrije dag, dus half Wales is op pad en dan is de trein natuurlijk een favoriet uitje. Ik zie dus af van mijn voornemen om een tochtje met de trein te maken en wandel terug het stadje in. Bij het openbare toilet raak ik in gesprek met de beheerder daarvan, type: stevige engelse bierbuik, luide stem, half geschoren, slecht gebit en zeer vriendelijk en enthousiast. Hij vraagt me waar ik vandaan kom en begint daarna uitgebreid te vertellen over de omgeving. Hij wijst me naar de heuvels in de verte en vertelt over de Beacon Ring, waar ik eerder al was en over alle vogels die je daar kunt zien. Hij loopt zelf iedere dag een flink stuk met zijn hond en kent de omgeving goed. Ons gesprek levert andere bezoekers met hoge nood een gratis verblijf in de toiletten op, want iedereen die zich meldt om te betalen wuift hij naar binnen...hij is nu in gesprek, dus even geen tijd.

Ik bezoek de hoofdkerk van Welshpool: St. Mary's Church. Oorspronkelijk van 1250, maar daar is maar weinig meer van te zien. Daarna op weg naar Powis Castle. Ik loop eerst door een prachtig parkachtig landschap met oude bomen, veel planten, een paar mooie vijvers. Aan de bosrand staan een aantal reeen te grazen. Konijnen rennen over het gras. Een mooie wandeling van zo'ndrie kwartier. Als ik het kasteel in zicht krijg zie ik van de andere kant de auto's al aan komen rijden....ook in het kasteel zal het straks erg druk blijken. Maar Powis Castleis een absolute topper: Het Kasteel uit ongeveer 1200 maakt van ver al een dominante en robuuste indruk. Stevig en vierkant staat het hoog op een heuvel met een weids uitzicht over het omliggende land.

Minstens zo beroemd zijn de prachtige tuinen. Ik ben op zich geen tuinenliefhebber, maar hier loop ik toch graag een anderhalf uur in rond. De plaatselijke damesverenigingen van zo'n 70 engelse dorpen doen ondertussen hetzelfde en bespreken ieder plantje. Ondertussen zitten hele families op de grasvelden te picknicken. Aan de rand van de tuinen staat een theehuisje en daar ga ik even zitten voor koffie en broodjes.

Ook wordter veel met coniferen gewerkt, maar dat ziet er dan toch echt anders uit dan bij ons in Dommelen. Dit zijn dus geen rotsen, maar coniferen

Na de tuinen volgt het kasteel. Dat is zeker de moeite waard, maar ongelooflijk druk...we staan in rijen voor de kamers te wachten. De inrichting is indrukwekkend met prachtige oude protretten, meubilair, servies, wandkleden. Een extra attractie is de groep vrijwilligers die overal staan om blaadjes met informatie uit te delen en weer op te halen. Je waant je in een oude film van Agatha Christie, met de majoor in een blauwe blazer, dames met blauw-gespoeld haar, keurig in de krul, allemaal glimlach en uitleg. Ik mis alleen de butler, dus geen moorden vandaag.

De drukte is meiets te veel, dus ga ikop een bankje in het parkwat zitten lezen. Op de achtergrond hoor ik muziek...er blijkt vandaag een popfestival te zijn iets buiten de stad en dat is hier in het park te horen.

Een paar kinderen van een jaar of drie/ vier spelen rondom deze boom en proberen deze te 'omarmen', maar zelfs met papa erbij lukt dat niet. Ze hebben daarbij de grootste lol. Fazanten rennen over het gras, ma eend steekt over....ondanks de muziek op de achtergond een heelrijk plekje.

Ik wandel naar The Raven Inn, want dat lijkt me ook voor vanavond de beste plek om te eten. Maar helaas: op maandag is de keuken gesloten. Dus maar naar de plaatselijke chinees, maar dat blijkt geen aanrader te zijn.

Mijn 'vaste route' terug naar het B&B. Lezen, schrijven en naar bed.

Van Cwm naar Welshpool

Voor het eerst heb ik spierpijn bij het opstaan. Ik voel het klimmen en dalen van gisteren nog goed. Gelukkig niet echt heel erg...maar toch. Het was duidelijk de zwaarste dag tot nu toe.

Aan het ontbijt schuif ik aan bij een bij een man uit Sussex en een echtpaar uit The Midlands. Het laatste paar is hier voor de bruiloft, waar ook de zoon van de gastheer/ vrouw naar toe moest. De man uit Sussex is een vogelaar. Hij rijdt met zijn auto naar de mooie plekjes en weet aardig wat te vertellen over verschillende vogels. Ik vraag hem naar de grote roofvogel van een paar dagen geleden...wat kan dat geweest zijn groter dan een buizerd?. Hij kijkt me wat meewarig aan en zegt...as far as I know there are no eagles in Wales, so I think it was a buzzard'...het moet dus toch een grote buizerd geweest zijn, de grootste roofvogels die in Wales voorkomen. Hij wijst me op de rode wouwen die boven het erf zweven. Komen maar oop een paar plekken voor en zijn redelijk zeldzaam in de UK. Vanmiddag zal ik er nog een aantal zien.

Ik krijg weer een goed ontbijt met onder andere heerlijke verse aardbeien. Om 9.00 uur ga ik weer op pad. Voor de afwisseling begin ik de dag een keer met dalen. Ik loop langzaam de Montgomery Plains in, een licht golvend tot vlak gebied tussen de heuveltoppen.

Het is licht lopen vandaag en de schoonheid zit vooral in de vele bloemen langs het veld en langs OD. Ik zie bloeiende kastanjes, reigersbek, ooievaarsbek, margrietjes, boterbloemen en nog veel meer. Voor het eerst zie ik ook een aantal echte weidevogels: de scholekster en een wulp. Het is duidelijk weer een heel andere biotoop dan de voorgaande dagen.Het is stil onderweg, ik kom maar twee andere wandelaars tegen die vanuit Montgomery een ommetje maken. Het stadje zelf passeer ik op een afstand van een paar mijl. In de verte zie ik het liggen tegen een heuvel aan, het kasteel afgetekent tegen de top daarvan. Na de rivier de Camlad (overigens maar een bescheiden stroompje) moet ik toch weer even stevig klimmen. Gelukkig niet zo lang en vaak als gisteren, maar ik voel m'n benen er wel bij. Vlak voor het dorp Kingswood zie ik een viertal wandelaars lunchen en ik besluit zelf ook een lekker plekje te zoeken en mijn brood op te eten.

Het weer is lekker vandaag: droog met een lekkere wind, wat wolken aan de lucht, maar ook af en toe zon. Als ik na mijn lunch verder loop, wandel ik langs een aantal graanvelden en krijg ik eenindruk van wat golvend graan nu precies is. De zon schijnt op de toppen van het groene graan en door de wind lijkt het echt of het graan golft: een groen gele zee waar een schaduw van licht over heen trekt. Prachtig.

Na het dorp Kingswood is het weer klimmen naar Leighton Estate en dan verandert de vegetatie weer helemaal. Dit is rodondendronland en een aantal struiken staan al flink in bloei.

Het estate zelf blijkt een favoriete wandelplek van de lokale bevolking. Ik zie opvallend veel oudere wandelaars die even een rondje maken over het landgoed. Ik maak een praatje met een oude man (tegen de tachtig, gok ik) die op z'n dooie gemak met wandelstok en al naar boven loopt. Hij vertelt me dat hij pas de laatste jaren zich realiseert hoe mooi het hier is. Ïk woon hier al mijn hele leven en dan kom je mensen tegen die helemaal uit Nederland komen en die mij vertellen hoe mooi het hier is....tja...daar denk je op je eigen erf helemaal niet over na. Maar het is wel zo.

Naats de rododendrons doet ook de vlier en de hop het hier uitstekend. Ook zie ik een aantal bijzondere bomen in dit bos staan...wie weet wat het zijn mag het weer zeggen.

Het bos wordt steeds donkerder, ik loop nu door grote dennen en een verstil landschap, geheimzinnig. Hier zie je de trollen bijna rondrennen.

Een laatste klim naar de Beacon Ring. De Beacon Ring is een oude versterking waarvan de gracht nog steeds intakt is, maar nu wel voor een groot deel begroeid.

Een eind verderop zijn een flink aantal bomen gekapt en dat zorgt voor een paar lekkere zit-stammen. Tijd dus om mijn laatste boterham op te eten, wat te drinken en even uit te rusten. Ik heb nu steeds een mooi uitzicht op Welshpool, het stadje waarnaar ik op weg ben en waar ik morgen ook een rustdag zal houden. vanaf Beacon Ring is het dan ook vooral dalen. Het ODP loopt langs Welshpool af door het dorpje Buttington. In mijn routebeschrijving staat dat ik hier opgehaald zal worden door mijn gastheer van vanavond, maar ik besluit de twee mijl naar het B&B gewoon te lopen. Wel rust ik voor ik dat doen nog even uit in het plaatselijke kerkje.

Het eerste stuk van Buttington naar Welshpool is vervelend lopen, langs een heel drukke weg, met nauwelijks voetpad. Maar na een halve kilometer kan ik via een landweg en een public foothpath dwars door de velden naar mijn bestemming, de Tynllwyn Farm, ten noorden van het stadje. En dat laatste stuk is weer erg mooi: golvend land, graan, koeien, en prachtige bomen. In de lucht valken en weer een paar rode wouwen.

En dit is dan het uitizcht vanuit mijn B&B., dit keer weer een prachtig landhuis. Ik wordt hartelijk ontvangen door de Mr. Emberton.. Er wordt koffie gezet en die wordt in een erg mooie lounge gepresenteerd met een paar heerlijke biscuits.

Een taxi brengt me 's avonds naar de Raven Inn in Welspool, waar ik een pint drink en redelijk eet. Wel een leuke sfeer. Duidelijk een populaire plek, want het is er vol.

De pub ligt tegenover het station van de stoomtrein, die van Welspool uit door het dal rijdt. Ik wandel van de pub terug naar het B&B, Een wandeling van een half uur over een rustige landweg. Halverweg stopt een auto met een japanse of chinese meneer en een paar dames... of ik misschien verdwaald ben en of zij mij een lift kunnen geven. Maar ik ben lekker aan het wandelen, dus dat is niet nodig.

In de lounge lees ik nog wat, maak mijn dagelijkse aantekeningen en bel ik even naar huis, Ik lig er om een uur of tien in en slaap een kwartier later

Van Knighton naar Cwm

Het regent als ik wakker wordt, dus het ziet er naar uit dat ik vandaag voor het eerst mijn regenpak aan zal moeten trekken. Buiten lijkt het ook helemaal grijs. Maar goed, zo ver is het nog niet. Ik ga me eerst wassen en dan ontbijten. De eetkamer is direct al een belevenis: een prachtige, houten tafel met stenen onderzetters staat centraal. Daar omheen: poolse klederdrachtpoppen, houten lepels en andere 'prullaria' aan de ene muur. Maar aan de andere kant: schitterende moderne kunst, veel design, mooie houten kasten: een verrassende mix van heel verschillende stijlen.

Laat ik beginnen met het ontbijt. Lia...ik ben vandaag echt blij dat ik geen full-english heb genomen, want voor mij alleen staan er: verschilllende soorten cereals, vlierbessensap, jus d'orange, een bosvruchtensalade met verschillende soorten fruit, tutti-frutti, nog een vers fruit salade, yoghurt, een smoothy. Daarna komen de scrambled eggs met een verse salade van verschillende soorten sla, tomaat, komkommer. De scrammbled eggszijn prachtig opgemaakt met allerlei verse kruiden. Er komt jam. marmelade, brood, toast....en bijna alles home made. Als ik ondertussen mijn route wil voorbereiden komt Mrs Simmons, mijn poolse gastvrouw me bestraffend toespreken: dat is voor straks: eerst goed eten want dat heb ik nodig. Zij zelf is overigens precies zoals je je een poolse moeder voorstelt...geruit keukenhoedje op, schort voor, veel praten met een accent als een slechte spion in een b-film: geweldig dus.

Ik vraag haar of ik een foto van haar stoelen mag maken en dat blijkt een schot in de roos, want daardoor raken we aan de praat en dan blijkt dat ze haar eigen meubelen ontwerpt en veel van kunst weet.... Ze vertelt over verschillende russische kunstenaars (o.a. Malevich) omdat ze weet dat Nederlandse musea daar heel veel kunstwerken van hebben. Nederland staat zo wie zo bij haar in een goed blaadje omdat Nederland de Polen heel veel heeft geholpen. Bij het afscheid krijg ik drie dikke zoenen

Ik ga op pad, een half uurtje later dan gepland. Eerst even langs de bakker om brood te kopen voor onderweg, maar dat is in Engeland toch steeds weer een frustrerende ervaring....ik realiseer me weer hoe goed het brood in Nederland is en hoe veel keuze wij hebben bij de bakker. Ikwandel in regenpak het stadje uit langs de rivier de Teme naar een smalle brug. Veel medewandelaars, ondanks het slechte weer. Mensen laten hun hond uit en dan bedenk ik dat het zaterdag is, dus zijn veel mensen vrij. Na de brug wordt het klimmen, de eerste klim van vandaag en meteen een stevige. Stapje voor stapje beklim ik Danpunton Hill. Door de regen is het uitzicht beperkt, maar het is nu nog helder genoeg om beneden me de beek te zien lopen en het glooiende landschap te onderschieden. Het is een prachtig landschap en ondanks de regen voel ik me meteen thuis: glooiende velden, groen, bomen, struiken.

Ondanks de regen hoor ik overal vogels fluiten, die hebben duidelijk geen last van dit weer. Hoe hoger ik kom, des te harder gaat het waaien. Ik beklim de Cwm-sancham. het gaat harder regenen en harder waaien en het zicht wordt steeds slechter Op de top waait het zo hard dat ik me bijna vast moet houden. Het is er koud, maar toch ervaar ik dit als een geweldige ervaring en geniet van het spel van de elementen. Bovenop staan twee engelsen uit te rusten en ze stellen me gerust: vanaf nu is het weer down-hill dus kan ik bijkomen. Ik stap over een hekje heen een volgend weiland in en van het ene moment op het andere is de wind inderdaad weg...tien meter kan een heel verschil maken. Maar dalen blijkt niet prettiger te zijn dan klimmen: het is heel erg stijl en glibberig en ik moet voetje voor voetje naar beneden schuiven.

Ik loop nu doorde Shropshire Hills en ook diezijn prachtig. Wat moet dit mooi zijn als het beter weer is. Ondanks het weer geniet ik toch....lekkere dag. Hoewel ik wel erg vermoeiend is, want behalve regen is het ook: klimmen, dalen, klimmen, dalen, klimmen klimmen klimmen dalen en dat 9 keer door. De zwaartste tocht waarbij dalen overigens niet lichter is i.v.m. de natte hellingen

Dit bord geeft wel een echt beeld van de heuvels....rond, stijl, groen.

Het is weer dalen, nu naar de rivier de Clun. Ik loop door een mooi groen dal. De regen is iets minder geworden en daarmee het zicht iets beter: ik zie rijen bomen, een oude vakwerkboerderij, in de verte een klein dorp. In gedachte noem ik de Shropshire Hills 'het beloofde land' want als het al zo mooi is bij dit weer, wat moet het hier dan prachtig zijn op een heldere dag.... een keer terug dus.

Ik passeer het dorp Newcastle en loop even naar het kerkje om dat te bekijken. Maar daar is net een bruiloft aan de gang, dus kan ik niet naar binnen. Voor de kerk staat een sjieke Rolls Royce met een chauffeur in een keurig grijs pak, lichtblauwe stropdas. Maar als ik een praatje met hem maak en hij z'n mond opendoet maakt dat het tegengestelde karakter vande UKweer duidelijk: uit een mond met zwart/ bruine kiezen met gaten en een scheve grijns komt het meest platte engels wat ik tot nu toe heb gehoord.

Dus maar verder: klimmen weer en nu behoorlijk pittig. Ik voel mijn kuiten en mijn enkels werken. Een jong stel dat ik tegenkom spreekt me moed in: 'The next hill is even worse...' klinkt het optimistisch en dat blijkt nog waar te zijn ook. Het is zweten en zwoegen en ik doe er een half uur over om een paar honder meter vooruit te komen. Gelukkig wordt het (even) droog, zodat in ieder geval mijn regenpak uit kan. Dat scheelt weer een paar zweetdruppels. Ondanks het slechte weer kom ik verschillende wandelaars tegen en een van hen vertelt me dat dat komt omdat het dit weekend bank holiday is..dan hebben de engelse een extra maandag vrij. En dat betekent voor veel wandelaars een lang weekend lopen. Veel weekendlopers dus.

Bij de minstens even stevige afdaling voel ik in m'n knieen. Ik loop geconcentreerd door, maar probeer tegelijkertijd om me heen te kijken en van het landschap en de bloemen te genieten.

Ik kom in een beekdal, een intiem, rustig plekje bij een grote boerderij. Ook het boerenleven levert hele mooie plaatjes op, zoals dit beeld van een schuur

Na ieder dal komt weer een volgende klim...het verhaal op papier van vandaag moet erg eentonig zijn. Nu moet ik de Hergan omhoog, weer zo'n kuitenbijter. En nu regent het weer stevig, dus wordt het regenpak zowel van binnen als van buiten nat.

Na weer een afdaling kom ik in Churchtown in het dal van de CwmFrydd. Het dorp bestaat uit een kerk en een boerderij en dat is het....maar ligt wel prachtig in een smal beekdal met helder gorene bomen, veel bloemen, een kabbelende beek. In de kerk rust ik even uit en eet ik mijn laatste broodje op.

Ik had gehoopt dat het laatste stuk wat makkelijker zou gaan, maar dat blijkt valse hoop. Ik moet weer stevig omhoog. Ik verlang heel erg naar een lekkere douche en een bankje, maar de douche is nog een dik uur weg en voor de bankjes is het weer te slecht. Ik hou de moed er maar in door me te concentreren op het landschap. Prachtige blauwe velden vol bosklokjes...al zo vaak gezien, maar het blijft mooi. Dit is Edenhope Hill.

De laatste kilometers loop ik weer al afdalend over OD. In mijn B&B wordt ik hartelijk ontvangen. Ik ga me eerst douchen en opfrissen en daarna staat in een gezellige woonkeuken de thee en de koek klaar. Mijn gastvrouw is een moederlijk, gezellig type die graag wil horen hoe ik de tocht vind. Ook haar man komt binnen. Samen met zijn broer en hun zoons runnen ze twee flinke boerderijen: schapen, koeien. Ze zijn de 6e generatie op dit land.

Normaal gesproken had ik hier in het B&B kunnen eten, maar dat kan vanavond niet, want mijn gastvrouw moet op de kleinkinderen passen, want haar zoon moet naar een bruiloftsfeest. Blijkt van het huwelijk dat in het kerje onderweg werd voltrokken. Haar maan brengt me naar Bishops Castle, een stadje een paar mijl verderop, waar meerdere pubs zijn waar ik kan eten. Toch blijkt het nog niet zo makkelijk om een plekje te vinden want ten eerste is er cricket op de TV, een heel belangrijke wedstrijd en bovendien blijkt er een festival vlak bij het stadje, dus veel jongeren en veel drukte. Het lukt me uiteindelijk een plekje te vinden. Leuke, maar erg drukke pub, goed eten, lekker bier.

Terug in het B&B lezen en snel slapen. Ik ben redelijk uitgevloerd na vandaag.

Van Kington naar Knighton

Als ik vanmorgen de gordijnen opendoe kijk ik meteen uit over een prachtig, golvend landschap. Langs mijn raam slingert de gouden regen naar beneden. De tuin is mooi aangelegd, terassen, veel kleur: prachtige paarse (bieslook?) bollen, gouden regen, veel wilde planten. Daarachter een rij bomen. De kastanjeboom staat nog volop in bloei. Daar weer boven een blauwe lucht met witte wolken. Een goed begin van de dag.

Mijn ontbijt is in een mooie etkamer aan een mooie eikenhouten tafel. Prachtige oude kasten met heel veel boeken, schilderijen aan de muur, een foto van Darwin. De heer des huizes heet me welkom en komt even later mijn eten brengen.

Voor het inslaan van een lunch loop ik even later de plaatselijke sparwinkel binnen. Hier valt me hte aantal 'verlopen'mensen op: grauwe kleren uit een charityshop, jongeren met capuchon hangen voor de deur, stad heeft duidelijk twee gezichten: een welvarende en een van de armoede. Ik sla een paar broodjes in en ga op pad.

Het is al weer snel stevig klimmen, vanuit het dal van de Arrownaar Bradnor Hill. Bovenop deze heuvel ligt een prachtige golfbaan...een van de vele die ik tegenkom deze tocht. Van daaruit heb ik een prachtig uitzicht over het omliggende land.

Het pad slingert verder door een vriendelijk, stil stuk farmland. Het eerste uur kom ik niemand tegen, maar dan haal ik Annie en Jef weer in en lopen we weer een uurtje samen op. Als zij gaan rusten loop ik verder. Te lang denk ik achteraf, want ik heb voor het eerst een dipje...voel m'n benen en ben moe. Aan de rand van een weiland zitten twee mannen de lunchen. Dat blijken twee schapenscheerders te zijn. Ze werken op contract en trekken de heuvels in. Voor ieder geschoren schaap krijgen ze een vast bedrag van de eigenaar. Ze zijn nu al een aantal dagen op pad en zullen ook de komende weken nog heel wat te scheren hebben. Iz zie ook weer veel bloemen en dieren: buizerds, valkens, kwikstaarten, roodbortstapuit, gorzen, roodstaart, mussen....en op mijn pad dit dier: een jonge mol of een muissoort: wie het weet mag het zeggen:

Ik kom langs een prachtige beek, de Lugg en besluit aan de oever mijn brood op te eten. Een goed idee, want daarna voel ik me weer veel beter. Vogels vliegen over de beek heen en weer, de bomen staan weer in bloei, een heerlijke plek

Annie en Jef komen voorbij, samen met twee engelsen, Ian en Stan. Stan vertelt trots 'Ï own a part of the dyke...' Hij blijkt een boerderij te hebben waar de Dyke overheen loopt. Hij verhuurt overigens het land nu en woont zelf in Brecon. Ian is militair met verlof en wandelt het hele ODP in een wat hoger tempo dan ik. Zijn vriend Sam loopt vandaag met hem mee.Vanaf Dolley Old Bridge is het weer klimmen naar Furrow Hill . De weg blijft klimmen en dalen en ik loop nu weer een flink stuk langs OD die hier overigens niet veel meer is dan een kleine begroeide bult die dwars door de weilanden loopt. Op de achtergrond doemen de Brecon Beacons weer op, aan de andere kant de Malverns. Het iis heerlijk, ontspannen en heel stil lopen. Ik geniet weer volop. Ook bovenop Hawthorn Hill ligt een prachtige golfbaan, waar ik langs de rand overheen ga. Daarna een erg stijl maar schitterend pad door Frydds Woods naar beneden.

Knighton is op het eerste gezicht een aardig plaatsje. vakwerkhuizen, een paar kerken, een mooi pleintje met klokketoren. Ik ka op zoek naar mijn B&B, The Fleece House en ook dat blijkt een prachtig, oud wit huis te zijn. Daar wordt ik ontvangen door Mrs Simmons. Mevrouw Simmonds is van oorsprong Poolse, maar woont al veertig jaar in Engeland. Na douche en even schrijven ga ik op zoek naar een adres om te eten. Op advies van Mevrouw Simmons kies ik voor Saffron, een indiaas restaurant. En dat blijkt een uitstekende keuze. Met Eelco bespreek ik restaurants graag in termen van....vermijden...als je toch in de buurt bent...niet slecht...gewoon goed...een omweg waard...een reis waard. Dit indiaas restaurant is een verre omweg waard, ik geloof niet dat ik eerder zo lekker indiaas heb gegeten. En een voordeel van de indiase keuken: veel keuze voor vegetariers (hoewel ik geen echte vegetarier ben...als ik goed vegetarisch kan eten, heeft dat wel mijn voorkeur.) Voor wie ooit naar Wales gaat een dubbele tip: B&B The Fleece House in Knighton en dan eten bij Saffron. (Over het B&B morgen meer)

Van Hay on Wye naar Kington

Een mooie ochtend weer. Als ik uit het raam kijk, kijk ik uit over degroententuin van Dawn en Steve, de bomen en struiken van de Wye, waarboven net het topje van het kasteel zichtbaar blijkt. De zon schijnt, maar er zijn ook de nodige wolken aan de lucht....gelukkig allemaal wit en vriendelijk: het ziet er dus weer goed uit. Het is wel beduidend kouder dan de afgelopen dagen, maar dat is voor het wandelen alleen maar lekker, denk ik.

Beneden staat het ontbijt al te wachten. Dawn had gisteren al verteld dat ze zelf vegetarische sausages maakte, dus ik ga dit keer voor een full english vegetarian breakfast...en dat smaakt uitstekend. Er staat weer veel vers fruit op tafel, dus ik kan een stevige bodem leggen voor de wandeling van vandaag. Ik zeg goodbye tegen de vier engelsen en bedank Dawn (Steve is al weg) voor de uitstekende service, het heerlijke eten , de geweldigekamer....ze draait er verlegen van weg, maar is er ook blij van. Voor iedereen die naar Wales gaat; op naar B&B 'The Start' in Hay on Wye.

Offa's Dyke Pathgaat recht tegenover het huis verder, dus ik loop van het erf zo het pad weer op. En al snel weet ik weer hoe 'The sound of silence' klinkt: een schaap mekkert, ik hoor het water klateren,vogels fluiten, de wind ruist door de bomen en dan opeen het krijsen van een kiekendief.

Het begin van de tocht is een makkie...door het dal van de Wye loop ik rustig verder. Maar na een half uurtje gaat het weer langzaam omhoog en klim ik langs Bettws Dingle (kloof)onhoog door een groen bos. Ik hoor een zwijn schreeuwen, maar zie hem niet. Over een aarden brug klim ik verder...ver beneden me stroomt een beek, maar een foto maken heeft geen zin, merk ik na een paar pogingen....

Voor mij lopen twee andere wandelaars. Een beetje moeizaam en rustiger dan ik. Als ik ze inhaal begint een uitgebreid gesprek en we lopen zo'n uur samen op. Ik zal Annie en Jef uit Brisbane vandaag en morgen nog een aantal keren tegen komen. En steeds loop ik een uurtje met ze mee, waarna of ik ga rusten of hen later weer inhaal of omgekeerd. Annie en Jef zijn nu een aantal jaren met pensioen en hebben sinds die tijd al heel veel gelopen. Ze hebben jaren een melkfarm gerund op het platteland, maar die op een gegeven moment verkocht en in Brisbane gaan wonen. Vorig jaar hebben ze ook hun huis in Brisbane met inboedel en al verkocht en dat wat ze wilden houden bij familie ondergebracht. Het afgelopen jaar hebben ze rond de woonplaatsen van hun kinderen (New York, Vancouver, London) al het nodige gewandeld, maar nu gaan ze voor een jaar op pad. Ze hebben al van Land's End (Cornwall) naar hier gelopen, doen dus nu Offa's Dyke, steken dan midden door engeland naar de Pennine Way (Cumbria, Yorkshire tot aan schotse grens) stappen over op de Highlandway..en hopen in de zomer als het daar warm is het noordelijkste puntje van Schotland te bereiken. Daarna bijkomen bij hun dochten in Londen. Ze genieten nog iedere dag. ODP vinden ze niet het mooiste pad wat ze hebben gelopen. Ze hebben al eerder coast to coast gedaan en ook het kustpad in Cornwall spreekt hen meer aan.

In het dorpje Christchurch passeren we een klein kerkje, waar net een man uitkomt. 'There's water, tea and coffee and maybe some biscuits in the church...' zegt hij en we zijn van harte welkom. In de kerk wordt gewerkt, maar achertin staat een koffiehoek, speciaal voor wandelaars waar we een kop koffie en thee maken en een boterham eten. Kerkje zelf is niet zo bijzonder, maar heet wel een aardig raam.

Annie en Jef lopen vast door, ik maak nog een praatje meteen man die het dak aan het maken is.

De weg stijgt nu weer stevig, ik klim een ruwe heuvel op Disgwylfa Hill: een korte, ruwe ronde top boven golvend farmland. Ik krijg weer prachtige vergezichten met open land in het oosten en ruwe schapenheide in het westen

Daarna is het weer flink dalen en voel ik mijn kuiten. Maar het loopt lekker omdat er een frisse wind over het land trekt, heerlijk. Het volgende dorp is Gladestry, waar ik een moment rust neem, al weer in de kerk. Ook in deze kerk is een hele koffie/ theehoek voor wandelaars. Het is een mooi kerkje met vooral een prachtige begraafplaats,

Hierboven het dak van de kerk...de andere foto's zal ik jullie nu besparen.

Na Gladestry is het weer klimmen. De Hergest Ridge kijkt me al uren van ver af aan en nu moet ik er dus aan geloven. Maar ook deze klim gaat me vandaag makkelijk af: de wind, uitizicht over het groene land van herfordshire aan de ene en de ruwe toppen van The Black Mountains aan de andere kant. Ik ontmoet een echtpaar uit Sheffield dat het zuidelijk deel van ODP loopt. Zij kennen heel veel paden in engeland en wales. Vooral zij is helemaal lyrisch over de Cotswolds...volgens haar echt iets voor mij. Die komt dus op het lijstje te staan. We praten een tijdje over Yorkshire, waar ze wonen en ik vertel over onze vakantie daar vorig jaar. Ze zijn het helemaal eens met mijn enthousiaste verhalen over de dales....en coast to coast moet ik ook zeker gaan doen. Het valt hen op dat er veel nederlanders het pad lopen: ze zijn er al een paar tegen gekomen.

Van nu af aan wordt het weer dalen. Ik zie regelmatig ruiters langs komen, de streek is een heel pobulair ruitergebied. Steeds verder dalend kom ik uiteindelijk in Kington, mijn bestemming voor vandaag.

Kington blijkt een aardig stadje. Een leuke winkelstraat met de nodige oude huizen, een bijzonder bakstenen stadhuis, grote kerk op een heuvel. Een nadeel: al het verkeer gaat dwars door de hoofdstraat....en er gaat heel wat verkeer heen en weer.

Eerst op zoek naar de bibliotheek om een uurtje daar te werken aan mijn verslag. Daarna op naar mijn B&B. Dit keer kom ik terecht bij Lis en Andrew Darwin (ja...ver af familie, zijn portret hangt in de hal)...een prachtig, groot, oud huis: kunst aan de muren, prachtige oude kasten, honderden boeken. Andrew is wijhandelaar, Lis zangeres. Zo tussen neus en lippen door blijkt dat zij o.a. in het Concertgebouw in Amsterdam heeft gestaan en ook een aantal jaren op het festival voor oude muziek in Utrecht. Een topper dus ... Blijkt in het Monteverdi Consort te zingen en vroeger in het Deller Consort. Als blijkt dat ik van die laatste groep een aantal CD's heb is ze helemaal tevreden. De sfeer in dit B&B is totaal anders dan in het vorige. Een prima kamer, prettige plek, maar een ander soort mensen: afstandelijk, vormelijk, beleefd aardig. Ik krijg een kop thee in de tuin en ga me daarna opfrissen.Tijdens het drinken van de thee lees ik het welkomsverhaal dat ik heb gekregen...een humoristisch geschrevenverhaal: welkom in ons huis....wij wonen hier ook , kom binnen als u iets nodig hebt...de kinderen hebben een heel eigen muzieksmaak en soms zult u dat merken, maar niets weerhoudt u er van om even naar boven te lopen en te vragen of ze de muziek zachter willen zetten. Als ze een goede bui hebben, dan doen ze dat ook nog..

Mijn badkamer is een speciale ervaring. Geen douche, maar een echt bad op poten met krul..

Kijk...daar lig ik ook niet iedere dag in. Maar nu dus wel.

Eten doe ik bij The Royal Oak...een geweldige Pub. De leukste tot op heden. Ik wordt begroet als stamgast, ook door de mensen aan de bar. Een van hen zegt na twee minuten: Hay..I hear you're a Lancashire man...i never miss an accent. Als blijkt dat ik uit nederland komt wordt hij door de hele kroeg in de maling genomen en klinkt het' I never miss an accent' nog regelmatig.Goed, degelijk engels eten, niks mis mee.

Twee vrouwen zitten met een meisje en een jongen aan een tafeltje verder. Ik denk: Moeder, dochter, kleindochter/ kleinzoon. Het gesprek gaat over een nieuw paard dat voor de kleindochter moet worden gekocht. De jongen hangt er echt bij....voelt zich overbodig. Hij blijkt hier te zijn om te kunnen golven. Kington heeft een beroemde golfbaan.

Van de waard hoor ik later dat Kington een aantal soorten toeristen trekt: vooral wandelaars, maar daarnaast dus ook paardenliefhebbers (veel bridleways), golfers en bezoeker van Hergest Croft, een hele grote en populairetuin, waar ik dalend vanaf Hergets Ridge ook ben langsgelopen. Maar het gaat vooral om dagtoerisme...het gaat niet goed met de hotels in deze streek. Offa's Dyke Path is een belangrijke leverancier van bezoekers en dat beseft de horeca terdege.

Teruglopen naar huis, even lezen en naar bed.

Hay on Wye

Een rustdag op het programma....de eerste van deze tocht. Maar dat betekent voor mijniet uitslapen: ik ben gewoon weer om zeven uur wakker en ga me dus douchen en wat lezen. Vanuit mijn raam weer een prachtig uitzicht op Hay on Wye aan de andere kant van de rivier. Het kasteel steekt er hoog bovenuit. Als ik beneden kom staat er een uitstekend ontbijt klaar: een bak met dadels, vijgen en gedroogde abrikozen, schijfjes sinaappel en grapefruit, yoghurt, cereals....en daarna komt de scrambled egg, heerlijk romig, van de eigen 'girls in the garden'. Vanuit mijn raam kijk ik uit op de tuin van Steve en Dawn en zie dat ze hun eigen groenten en kruiden verbouwen. En die verwerken ze ook. Ik kan cider van Steve kopen en allerlei jams van Dawn....maar ja, dat is wel zwaar meesjouwen.

Ik heb geen fulll english breakfast besteld, maar hoor van Dawn dat ze haar eigen vegetarische worstjes maakt....dus spreken we af dat ik die morgenochten wel krijg.

Ik loop even door het stadje op weg naar de VVV om een paar uur achter de PC te zitten.

Het is een leuke plaats, met mooie oude panden, uithangborden, vakwerkhuizen.

Om een uur of twaalf ga ik even lunchen en daarna ga ik voor a stroll along the river. Omdat de batterij van het fototoestel op is, laat ik die ondertussen opladen...dan kan ik straks weer verder met het uploaden van foto's. Dat betekent wel: geen foto's van deze wandeling. Ik loop een stuk van de Wye-route, een ander lange afstand pad, door het dal van de Wye. Een lekkere ontspannen wandeling. En weer heel veel te zien: ik zie drie kleuren smeerwortel, grote boterbloemen, reigersbek, ooievaarsbek, fluitekruid, paardenbloemen (zowel geel als wit pluizig), een hele donkerblauwe of zwarte libelle, de grote bonte specht, reigers, staartmezen, grillige varens, velden met koolzaad...een veelheid van kleuren.

Ik blijf even zitten om een boterham te eten en realiseer me al kijkend hoevel kleuren groen er zijn: het heldere groen van het gras, donker groen van de eiken, een grijs,grauw groen van het opkomende graan, een groen met een roodwaas erover heen van een soort rabarberblad, weer donkerder de brandnetels.... het zilvergroen van de wilgen (denk ik)... Op zo'n moment verlang ik naar een echt 'schildersoog' om al die nuances vast te kunnen leggen en te kunnen benoemen. Onertussen varen op de rivier de kano's voorbij. Een aantal kanoers zit te pichnicken aan de overkant en zwaaien. Een mooie, ontspannen tocht van een uur of twee.

Terug naar de bibliotheek om verder te werken aan mijn verhalen. Een jonge vrouw komt naast me zitten en we raken in gesprek. Zij komt uit Canada en loopt hier met volledige bepakking. Reist vooral met bus en trein door Engeland en Wales. Vorig jaar heeft ze vier maanden door Europa getrokken en natuurlijk ook Amsterdam bezocht. Toen was ze niet aan Engeland toegekomen, dus dat doet ze nu nog even.

Daarna weer een wandeling door het stadje en een korte blik in een paar van de vele boekhandels...Hay on Wye is de boekenstad van het Verenigd Koninkrijk. Dat betekent dat er meer dan dertig boekwinkels zijn die vooral tweede hands boeken verkopen. Er komen bijna iedere dag wel bussen vol boekliefhebbers vanuit Londen. Hay on Wye is in de UK echt een begrip voor iedereen die van boeken houdt.Ik wil in ieder geval de boekwinkel in het kasteel gaan bekijken, want verder is het kasteel niet te bezoeken, maar die blijkt gesloten. Morgen begint het grote festival van Hay (literatuur, muziek, toneel....) en iedereen is volop bezig om dat voor te bereiden. Dus alleen een foto van buiten

En van de boekenstalletjes er voor, die gewoon blijven staan. In deze stalletjes vind je de uitverkoop: duizenden boeken voor 50 pence of 1 pond. Heerlijk snuffelen voor echte bibliofielen en ik hoor verhalen van mensen die dus met tassen vol boeken Hay on Wye weer verlaten

Vanavond eet ik in 'The Three Tuns Inn', een mooie oude kroeg net aan de overkant van de brug over de Wye. De sfeer is hier heel anders dan in mijn pub van gisteren: afstandelijker, drukker. Het eten is niet slecht, maar voor wie ooit nog eens in Hay on Wye komt: Mijn advies: ga eten in the Blue Boar: leuker en beter eten.

Nog even lezen en bijpraten in het B&B met de engelse echtparen. Op mijn kamer ligt daarna mijn was klaar. Ook dit B&B is een absolute aanrader: een prachtige plek, een ruime kamer, een prettige sfeer, erg leuke mensen, een uitstekend ontbijt....wat wil een mens nog meer?

Alleen voor Raaf

Hallo Raaf,

Wat leuk om te lezen dat jij opa's reisverslag ook leest. Vind je de verhalen nog steeds leuk? Het is heel leuk om te wandelen en zo veel dingen te zien. En ik zie in ieder geval een heleboel jonge dieren: lammetjes, kleine kalfjes en gisteren ook een jong paard....hier staat hij op de foto. Ook zag ik een moeder eend met wel 8 kuikentjes over het gras lopen, maar die heb ik jammer genoeg niet kunnen fotograferen.

En verder zie ik natuurlijk ook veel kastelen en ruines. Hier nog een foto daarvan

En zo is met wandelen iedere dag anders. Je komt ook heel veel mensen tegen uit allemaal andere landen. Vandaag kwam ik mensen tegen uit Australie ....

Geef je Silke ook een dikke knuffel van mij? En vooruit...ook maar een voor Eelco en Floor. En tot de volgende keer

Van Longtown naar Hay on Wye

Vandaag weer een goed ontbijt met heerlijke. romige, verse eieren...van eigen kippen natuurlijk. En Lia....hier krijg ik straks een geweldig lunchpakket mee...met vers fruit en stengels bleekselderij en tomaatjes en ook nog goed stevig brood. En goed brood krijg je hier niet vaak.

Het weer is totaal omgeslagen. Er hangt een stevige mist om de top van de heuvels en die krijgen we dan ook niet te zien. Maar onze gastvrouw is er zeker van dat het op zal klaren. We hadden haar gevraagd of het veilig was om naar boven te gaan, maar zij zag geen enkel bezwaar. Andy doet wat rustiger over z'n ontbijt en zal zeker een uur later weglopen dan ik. Ik loop om 9 uur al weer buiten in een extra verstilde wereld. Voor het eerst met twee lagen aan en die heb ik echt nodig, want het is fris. Naar boven lopend wordt me wel duidelijk waarom ik gisteren verkeerd ben gelopen. Natuurlijk ligt het aan mijn concentratie, maar zeker ook aan de gebrekkige toelichting waar een aantal zijpaden niet worden vermeld. Een aandachtspunt voor de evaluatie die ik naar Celtic Trail moet sturen (CT is organisatie die e.e.a.voor mij heeft gepland). Het is weer flink klimmen. Konijnen schieten alle kanten uit, de schapen laten zich door mij opjagen. Als ik al ver boven het dorp loop hoor ik een vrouw ergens ver beneden schreeuwen: 'Look in my eyes...Yes...en t gaat een flinke tijd zo door. Het hele dal weet waarschijnlijk nu weer dat er ergens iemand tot de orde werd geroepen.

Eindelijk boven na bijna een uur blijf ik even rustig zitten. Het is mistig en koud. Flarden mist jagen vanuit het oosten over de top....een groter verschil dan met gisteren kan er eigenlijk niet zijn, ik ben op dezelfde plaats in een andere wereld. En toch maakt ook dit veel indruk op mij, want bovenop die grauwe, grijze laag ligt dan opeens knalgroen een hele strook bosbesstruiken. 'Heaven is green...', sms ik naar Hanny -

Ik ga weer op weg in een landschap dat stap voor stap verandert. Een hele intieme wereld die nooit verder rijkt dan een meter of honderd, maar eerst groen wordt en daarna grauw van de heidestruiken, die nog niet in bloei staan. Plotseling komt er dan meer licht in: cottongrass, met grote witte pluizen doet de grond oplichten en maken de top opeeens lichter. En daarna loop ik weer een stuk over een bodem van donkere, zwarte aarde klonten.

In de mist hoor ik het constante gefluit van tientallen leeuwerikken, die zich niet laten zien, maar des te beter laten horen. Plotseling schieten er een paar grouses voor mijn voeten weg. Ik geniet ontzettend.

Na een uurtje lopen kom ik drie wegwerkers tegen....een deel van de route heeft veel te lijden van erosie (door het vele wandelen) en wordt versterkt met limestones. De wegwerkers zitten net rustig aan de koffie en kletsen met twee wandelaars die van de andere kant af komen. Ik zeg gedag, maar loop door. Een paar honder meter verder ga ik zelf even zitten bij weer een markeringspaal. Daar ontmoet ik even later Jansje en Peter. Zij: geboren in Lunteren, hij in the Forest of Dean. Een vakantieliefde die al veertig jaar stand houdt. Ze wonen nu aan de engelse kant van de Dyke en maken, zoals ze vaak doen, een dagtocht overhet ODP. Hebben de hele Dyke 20 jaar geleden ook al gelopen en vertellen daar graag over.

Even verderop zie ik Chris en Andrea aan de kant zitten lunchen. We groeten elkaar, wisselen even wat beleefdheden uit, maar dan ga ik verder. Zij zijn met de auto naar een parkeerplaats verderop gebracht (ze sliepen in een ander B&B in Longtown) en zijn dus nog niet zolang 'boven'.

Vandaag kom ik overigens verrassend veel medelopers tegen. Twee vrouwen zeggen me gedag, maar lopen stevig door de andere kant uit. Vier mannen marcheren mij voorbij...die willen de hele dijk nog doen vandaag. Ondertussen bel ik met horten en stoten met Hanny, want de verbindng valt steeds weg. Ik nader het hoogste punt van de berg en Hanny is net getuige van mijn enthousiasme....want opeens zie ik een prachtige, ruwe, grijze, witte, grauwe, donkerrode vlakte voor me liggen. Op de achtergond komen ondertussen de contouren van de omliggende toppen vaag tevoorschijn. Een bleek zonnetje probeert door te breken....hier is heaven in duizend tinten grijs...indrukwekkend.

Vanaf dit punt begint een langzame afdaling naar het dal van de Monnow en de Olchon. Het landschap wordt groener, maar blijft iets wilds houden. Ik kom aan bij een verharde weg en zie even later Andrea en Chris van een ander pad af naar beneden komen. Zij hadden een alternatieve route genomen. We lopen gezamenlijk het dal van de Wye in, voortdurend dalend. De zon komt door en de wereld wordt weer steeds groener.

Het is lekker dalen zo en vanaf verschillende hoogtes zie ik Hay on Wye steeds weer liggen. Ook nu weer alle kleuren om me heen: bruine beuken, groene eiken, koekoeksbloem, gele velden, witte velden, grijze velden.

Ik loop Hay on Wye binnen, een aardig stadje, waar ik morgen meer over zal vertellen, want dan heb ik hier een rustdag. Ik breng een kort bezoekje aan het VVV en loop daarna door naar mijn B&B. Daarvoor moet ik de rivier de Wye oversteken. Het ligt namelijk net over de brug over de Wye, bijna tegen het water aan. En ligt dus ook in Wales, want de Wye is de prens.

De ontvangst voor Dawn en Steve is geweldig. Ze zijn in de tuin aan het werken, maar Dawn loopt meteen mee. Een prachtige plek, goede kamers een enthousiaste ontvangt....ik voel me welkom. Nog meer als ik vraag naar een plaats waar ik mijn was kan doen. Dawn neemt al mijn vuile was mee en als ik 's avonds na mijn eten terugkom hangt het al aan de lijn te drogen. Ook hebben ze voor mij wel een laptop, waarvan ik gebruik mag maken. Nu is de verbinding in het huis niet zo goed, dus voor het uploaden van foto's zal ik morgen naar het VVV gaan...maar daarna kan ik mijn verhaal in de B&B afmaken.

Ik wandel weer over de brug van de Wye op zoek naar een plek om te eten. Steve en Dawn adviseren the Blue Boar en dat blijkt een goed adres. Ze hebben een stuk of vijf vegetarische gerechten op de kaart en de gebakken geitenkaas is heerlijk.

Terug in het B&B ontmoet ik twee echtparen (althans, daar ga ik maar van uit) uit het zuiden van engeland. Ze maken rondritten door de omgeving en genieten heel erg. Ze tonen veel belangsteling voor mijn verhalen en we zitten gezelig in de lounge te kletsen tot ik om een uur of half elf mijn bed op ga zoeken.