Lekker geslapen en weer lekker vroeg op: om zeven uur sta ik al onder de douche. Om acht uur zit ik samen met Andy aan het ontbijt en kletsen we vrolijk verder, hoewel: hij is geen ochtendmens en doet het 's ochtends rustig aan...gaat ook straks eerst rustig zijn tas pakken en zal later weggaan dan ik. Onze gastvrouw komt er even bijzitten en plots komt er een heel verhaal over de recente scheiding van haar dochter, de dood van haar moeder, de prijzen van het goud, alle kinderen die niet kunnen leven zonder hun blackberries en zo voort... er moet nog even bijgepraat worden voor we weg mogen. Om 9.00 uur loop ik de oprijlaan af.

Het begin is meteen prachtig: de Woodlands een natuurgebied dat achter de B&B meteen begint. Het is heel rustig. Vogels fluiten, ik hoor het geroep van een hoender, het gekras van de kraaien en het zingen van heel veel verschillende vogels. Een specht is al flink aan het werk. Voor mijn voeten schiet een grijsgekleurde martersoort weg, ongeveer twee keer zo groot dan een eekhoorn (vraag voor onze natuurkenners: enig idee wat dat geweest kan zijn?)

De bodem van het bos is paars van de gras/bosklokjes. Daarboven: eiken, kastanjes, beuken en een hele boel bomen waarvan ik de naam niet herken. Ik moet denken aan het gedicht van Neeltje Maria Min: mijn moeder is mijn naam vergeten, mijn kind weet nog niet hoe ik heet, hoe moet ik mij geborgen weten.....noem mij bevestig mijn bestaan enz. En realiseer me dat ik eigenlijk heel wat mis omdat ik niet zo veel bomen en planten bij naam kan benoemen. Je ziet ze daardoor wel, maar ziet ze niet echt....en vergeet veel sneller wat je hebt gezien.

Over glooiende akkers loop ik daarna verder. Nu met weer nieuwe uitzichten over golvend land. In de struiken hoor ik een heel zacht soort gakken, een beetje als van een gans, maar stiller en wat verlegen...

Het pad over de akkers brengt me naar Highbury Woods. Minder spectaculair dan de Woodlands maar het blijft lekker lopen. Hier kom ik weer op Offa's Dyke en opeens blijkt dan weer hoe veel ik geklommen heb. Ver beneden mij zie ik de Wye en het golvende land van Wales weer liggen

.

Na een uur wandelen kom ik dan aan in Redbrook een klein dorp aan de Wye. Bij het postkantoor/ winkel koop ik wat lekkers en drink de smerigste koffie tot nu toe. Ik zit rustig op het bankje voor het postkantoor, mensen komen en groeten met 'a lovely day, isn't it...' Een mevrouw vraagt wat ik mis in Engeland....en meteen schiet me te binnen: karnemelk.....ik besluit een loflied te maken op de karnemelk.....wie weet binnenkort op het repertoire van GraSch (moet ik nog wel met Hans overleggen natuurlijk...)

Redbrook heeft een aardig kerkje dathet buiten het dorp ligt, ik ga het even een bezoek brengen en kom hierdoor naar binnen

De deur zo netjes gesloten, Vera? Door deze omweg mis ik een afslag en loop het erf van een huis op. Maar de eigenaar loopt me al tegemoet: 'Walking the Dyke?...then you've missed a point..' en wijst me verder op weg.

Het wordt weer klimmen, het zweet stroomt van mijn voorhoofd en de beloofde rustige weg blijkt erg druk. Alhoewel het een onverharde weg is, gaat de ene na de andere auto naar boven of naar beneden. Boven blijkt dat er een of ander circuit wordt uitgezet, waarschijnlijk voor morgen en daar helpt het hele dorp aan mee. En dat doe je hier niet op de fiets. Ik kom een flinke groep wandelaars tegen. Na het parcoursgebied is het weer rustig en loop ik weer helemaal alleen door de velden, steeds verder klimmend en uitkijkend over golvend farmland. Een heel ander landschap dan gisteren. Veel farms en heel veel maneges. Door een mooi smal schaduwrijk pad en een laatste stevige klim kom ik bij the Kymin, een rond clubgebouw van rond 1800 waar de 'Gentlemen of the Kymin Club' hun diners hielden. Het gebouw is leuk, maar zeker geen topper. Maar de ligging en de dame die de kaartjes verkoopt maken veel goed. Zij toont me vanuit het raam het uitzicht en vertelt al over Monmouth. Vanaf het veld voor het gebouw heb ik een prachtig uitzicht over die stad en zie ik wat ik de komende uren mag lopen.

Het is dalen....dalen...dalen en om een uur of 1 ben ik dan in Monmouth zelf. Het is zaterdag, dus het is er druk. Monmouth heeft een flinke winkelstraat en iedereen is bezig met kopen, eten, drinken enz. Ik wil eerst de kerk bezoeken, maar die blijkt gesloten. Daarna informeer ik bij het VVV naar mogelijkheden om op internet te gaan, maar ook die blijken gesloten te zijn. Bij de kerk maak ik een uitgereid praatje met iemand die geboren is in York (Beautifull city, but a terrible place to live with all those tourists all year long), maar nu in Bristol leeft en uitgebreid reclame maakt voor het industrieel museum aldaar.

Monmouth is een aardige stad, maar door de drukte minder aantrekkelijk dan Chepstow, in my opinion. Andy (ja...daar is hij weer even. Hij heeft een B&B in Monmouth)) doesn't agree at all... Hij houdt wel van wat meer leven (and a good pub)

Ik ga in het park zitten om een broodje te eten, wat te drinken en wat te lezen en schrijven. Langs mij paradeert jong en oud Monmouth. Jong in laag uitgesneden jurkjes, korte opwaaiende zomerrokjes, en geheel ontblote mobile phones. Een jong meisje, een jaar of achttien, vraagt of ze even naast me mag zitten, want haar gesprek kan echt niet lopend worden gevoerd. Het gesprek is met haar vriendje die ergens anders in het park rondloopt. Ze maakt een praatje, woont al haar hele leven in Monmouth. Ja, ze weet waar de Brecon Beacons liggen, maar ze is er nog nooit geweest. En zo ver lopen.....ze kijkt me verbaasd aan en stelt..o no, I'm too young for that, I suppose'. Met een 'very nice speaking to you' neemt ze afscheid. Even later zie ik haar met vriendje door de winkelstraat lopen. Drie dames (ja....echte) zitten te picknikken onder een grote boom. Hebben het ook goed naar hun zin.

Mijn B&B ligt een mijl of drie/ vier ten noorden van Monmouth, dus ik stap op voor de laatste twee uur lopen. Bezoek nog een aardig kerkje bij de poort van Monmouth (van de poort geen foto, want die blijkt helemaal ingepakt i.v.m. verbouwing.) Door de nieuwe wijken van Monmouth (maar het blijft groen...dus niet vervelend lopen) kom ik weer in het open veld.

Akkervelden nu en ik loop door vers omgeploegd land. In plaats van groen dus rood-bruin met diepe voren. Een bijna wiskundig stukje land, maar erg mooi, zeker door de afwisseling. Het pad komt door King's Wood een verstild bos, met wat kleine stroompjes, veel vlinders, kwikstaarten. Het is weer een stevige klim, maar bovenop wacht weer een mooi uitzicht.

Onder deze wegwijzer voor ODP staat een lekker bankje. Ik ga weer even zitten en geniet van het uitzicht. En speel een kwartiertje op mijn mondharmonica....heerlijk. En niemand heeft er last van, want er is in de verste verte niemand te zien.

Een laatste half uur dalen brengt me bij 'The Hendre Farm', mijn volgende B&B. Ik wordt hartelijk ontvangen door Mrs Barrett. Ik fris me op en dan is er tijd voor 'a nice cup of tea and some biscuits' in een flinke lounge met lekkere luie banken. Mrs Barrett woont al haar hele leven op de farm. Tegenwoordig een kippenfarm met 1200 birds...all walking free. Verbouwen hun eigen voer en leveren ook voer (graansoorten, hooi) aan paardenfarms. Een paar steekwoorden van ons gesprek: dochter woont tijdelijk in met kleindochter en man. Man is Zuid Afrikaan met nederlandse achtergrond (vader vanuit nederland naar ZA verhuist - nu naar engeland i.v.m. groeiend gevaar, ze woonden in Johannesburg - en, Vera: Port Elisabeth is 'much better'. Ook oma woont nog in huis...93 jaar. Mrs Barrett heeft ook 6 paarden en gaat graag naar de Cheltenham Races, vooral voor de gezelligheid en natuurlijk gokken ze een beetje, maar nooit met veel geld. De opbrengst van de B&B is voor de special things...nu het opknappen van haar tuin. Achter het huis ligt een dassenburg...en dat is veel extra zorg i.v.m. de kippen, want hoe hou je die dassen buiten. (Daarnaast zijn er ook nog: de vossen, de roofvogels...)

Ik krijg een uitstekende maaltijd en een prima glas bier daarbij. Daarna is het: lezen, schrijven, telefoontje naar huis...lekker lui in de lounge. Om 10.30 uur is het bedtijd.