Vandaag weer een goed ontbijt met heerlijke. romige, verse eieren...van eigen kippen natuurlijk. En Lia....hier krijg ik straks een geweldig lunchpakket mee...met vers fruit en stengels bleekselderij en tomaatjes en ook nog goed stevig brood. En goed brood krijg je hier niet vaak.

Het weer is totaal omgeslagen. Er hangt een stevige mist om de top van de heuvels en die krijgen we dan ook niet te zien. Maar onze gastvrouw is er zeker van dat het op zal klaren. We hadden haar gevraagd of het veilig was om naar boven te gaan, maar zij zag geen enkel bezwaar. Andy doet wat rustiger over z'n ontbijt en zal zeker een uur later weglopen dan ik. Ik loop om 9 uur al weer buiten in een extra verstilde wereld. Voor het eerst met twee lagen aan en die heb ik echt nodig, want het is fris. Naar boven lopend wordt me wel duidelijk waarom ik gisteren verkeerd ben gelopen. Natuurlijk ligt het aan mijn concentratie, maar zeker ook aan de gebrekkige toelichting waar een aantal zijpaden niet worden vermeld. Een aandachtspunt voor de evaluatie die ik naar Celtic Trail moet sturen (CT is organisatie die e.e.a.voor mij heeft gepland). Het is weer flink klimmen. Konijnen schieten alle kanten uit, de schapen laten zich door mij opjagen. Als ik al ver boven het dorp loop hoor ik een vrouw ergens ver beneden schreeuwen: 'Look in my eyes...Yes...en t gaat een flinke tijd zo door. Het hele dal weet waarschijnlijk nu weer dat er ergens iemand tot de orde werd geroepen.

Eindelijk boven na bijna een uur blijf ik even rustig zitten. Het is mistig en koud. Flarden mist jagen vanuit het oosten over de top....een groter verschil dan met gisteren kan er eigenlijk niet zijn, ik ben op dezelfde plaats in een andere wereld. En toch maakt ook dit veel indruk op mij, want bovenop die grauwe, grijze laag ligt dan opeens knalgroen een hele strook bosbesstruiken. 'Heaven is green...', sms ik naar Hanny -

Ik ga weer op weg in een landschap dat stap voor stap verandert. Een hele intieme wereld die nooit verder rijkt dan een meter of honderd, maar eerst groen wordt en daarna grauw van de heidestruiken, die nog niet in bloei staan. Plotseling komt er dan meer licht in: cottongrass, met grote witte pluizen doet de grond oplichten en maken de top opeeens lichter. En daarna loop ik weer een stuk over een bodem van donkere, zwarte aarde klonten.

In de mist hoor ik het constante gefluit van tientallen leeuwerikken, die zich niet laten zien, maar des te beter laten horen. Plotseling schieten er een paar grouses voor mijn voeten weg. Ik geniet ontzettend.

Na een uurtje lopen kom ik drie wegwerkers tegen....een deel van de route heeft veel te lijden van erosie (door het vele wandelen) en wordt versterkt met limestones. De wegwerkers zitten net rustig aan de koffie en kletsen met twee wandelaars die van de andere kant af komen. Ik zeg gedag, maar loop door. Een paar honder meter verder ga ik zelf even zitten bij weer een markeringspaal. Daar ontmoet ik even later Jansje en Peter. Zij: geboren in Lunteren, hij in the Forest of Dean. Een vakantieliefde die al veertig jaar stand houdt. Ze wonen nu aan de engelse kant van de Dyke en maken, zoals ze vaak doen, een dagtocht overhet ODP. Hebben de hele Dyke 20 jaar geleden ook al gelopen en vertellen daar graag over.

Even verderop zie ik Chris en Andrea aan de kant zitten lunchen. We groeten elkaar, wisselen even wat beleefdheden uit, maar dan ga ik verder. Zij zijn met de auto naar een parkeerplaats verderop gebracht (ze sliepen in een ander B&B in Longtown) en zijn dus nog niet zolang 'boven'.

Vandaag kom ik overigens verrassend veel medelopers tegen. Twee vrouwen zeggen me gedag, maar lopen stevig door de andere kant uit. Vier mannen marcheren mij voorbij...die willen de hele dijk nog doen vandaag. Ondertussen bel ik met horten en stoten met Hanny, want de verbindng valt steeds weg. Ik nader het hoogste punt van de berg en Hanny is net getuige van mijn enthousiasme....want opeens zie ik een prachtige, ruwe, grijze, witte, grauwe, donkerrode vlakte voor me liggen. Op de achtergond komen ondertussen de contouren van de omliggende toppen vaag tevoorschijn. Een bleek zonnetje probeert door te breken....hier is heaven in duizend tinten grijs...indrukwekkend.

Vanaf dit punt begint een langzame afdaling naar het dal van de Monnow en de Olchon. Het landschap wordt groener, maar blijft iets wilds houden. Ik kom aan bij een verharde weg en zie even later Andrea en Chris van een ander pad af naar beneden komen. Zij hadden een alternatieve route genomen. We lopen gezamenlijk het dal van de Wye in, voortdurend dalend. De zon komt door en de wereld wordt weer steeds groener.

Het is lekker dalen zo en vanaf verschillende hoogtes zie ik Hay on Wye steeds weer liggen. Ook nu weer alle kleuren om me heen: bruine beuken, groene eiken, koekoeksbloem, gele velden, witte velden, grijze velden.

Ik loop Hay on Wye binnen, een aardig stadje, waar ik morgen meer over zal vertellen, want dan heb ik hier een rustdag. Ik breng een kort bezoekje aan het VVV en loop daarna door naar mijn B&B. Daarvoor moet ik de rivier de Wye oversteken. Het ligt namelijk net over de brug over de Wye, bijna tegen het water aan. En ligt dus ook in Wales, want de Wye is de prens.

De ontvangst voor Dawn en Steve is geweldig. Ze zijn in de tuin aan het werken, maar Dawn loopt meteen mee. Een prachtige plek, goede kamers een enthousiaste ontvangt....ik voel me welkom. Nog meer als ik vraag naar een plaats waar ik mijn was kan doen. Dawn neemt al mijn vuile was mee en als ik 's avonds na mijn eten terugkom hangt het al aan de lijn te drogen. Ook hebben ze voor mij wel een laptop, waarvan ik gebruik mag maken. Nu is de verbinding in het huis niet zo goed, dus voor het uploaden van foto's zal ik morgen naar het VVV gaan...maar daarna kan ik mijn verhaal in de B&B afmaken.

Ik wandel weer over de brug van de Wye op zoek naar een plek om te eten. Steve en Dawn adviseren the Blue Boar en dat blijkt een goed adres. Ze hebben een stuk of vijf vegetarische gerechten op de kaart en de gebakken geitenkaas is heerlijk.

Terug in het B&B ontmoet ik twee echtparen (althans, daar ga ik maar van uit) uit het zuiden van engeland. Ze maken rondritten door de omgeving en genieten heel erg. Ze tonen veel belangsteling voor mijn verhalen en we zitten gezelig in de lounge te kletsen tot ik om een uur of half elf mijn bed op ga zoeken.