Een mooie ochtend weer. Als ik uit het raam kijk, kijk ik uit over degroententuin van Dawn en Steve, de bomen en struiken van de Wye, waarboven net het topje van het kasteel zichtbaar blijkt. De zon schijnt, maar er zijn ook de nodige wolken aan de lucht....gelukkig allemaal wit en vriendelijk: het ziet er dus weer goed uit. Het is wel beduidend kouder dan de afgelopen dagen, maar dat is voor het wandelen alleen maar lekker, denk ik.

Beneden staat het ontbijt al te wachten. Dawn had gisteren al verteld dat ze zelf vegetarische sausages maakte, dus ik ga dit keer voor een full english vegetarian breakfast...en dat smaakt uitstekend. Er staat weer veel vers fruit op tafel, dus ik kan een stevige bodem leggen voor de wandeling van vandaag. Ik zeg goodbye tegen de vier engelsen en bedank Dawn (Steve is al weg) voor de uitstekende service, het heerlijke eten , de geweldigekamer....ze draait er verlegen van weg, maar is er ook blij van. Voor iedereen die naar Wales gaat; op naar B&B 'The Start' in Hay on Wye.

Offa's Dyke Pathgaat recht tegenover het huis verder, dus ik loop van het erf zo het pad weer op. En al snel weet ik weer hoe 'The sound of silence' klinkt: een schaap mekkert, ik hoor het water klateren,vogels fluiten, de wind ruist door de bomen en dan opeen het krijsen van een kiekendief.

Het begin van de tocht is een makkie...door het dal van de Wye loop ik rustig verder. Maar na een half uurtje gaat het weer langzaam omhoog en klim ik langs Bettws Dingle (kloof)onhoog door een groen bos. Ik hoor een zwijn schreeuwen, maar zie hem niet. Over een aarden brug klim ik verder...ver beneden me stroomt een beek, maar een foto maken heeft geen zin, merk ik na een paar pogingen....

Voor mij lopen twee andere wandelaars. Een beetje moeizaam en rustiger dan ik. Als ik ze inhaal begint een uitgebreid gesprek en we lopen zo'n uur samen op. Ik zal Annie en Jef uit Brisbane vandaag en morgen nog een aantal keren tegen komen. En steeds loop ik een uurtje met ze mee, waarna of ik ga rusten of hen later weer inhaal of omgekeerd. Annie en Jef zijn nu een aantal jaren met pensioen en hebben sinds die tijd al heel veel gelopen. Ze hebben jaren een melkfarm gerund op het platteland, maar die op een gegeven moment verkocht en in Brisbane gaan wonen. Vorig jaar hebben ze ook hun huis in Brisbane met inboedel en al verkocht en dat wat ze wilden houden bij familie ondergebracht. Het afgelopen jaar hebben ze rond de woonplaatsen van hun kinderen (New York, Vancouver, London) al het nodige gewandeld, maar nu gaan ze voor een jaar op pad. Ze hebben al van Land's End (Cornwall) naar hier gelopen, doen dus nu Offa's Dyke, steken dan midden door engeland naar de Pennine Way (Cumbria, Yorkshire tot aan schotse grens) stappen over op de Highlandway..en hopen in de zomer als het daar warm is het noordelijkste puntje van Schotland te bereiken. Daarna bijkomen bij hun dochten in Londen. Ze genieten nog iedere dag. ODP vinden ze niet het mooiste pad wat ze hebben gelopen. Ze hebben al eerder coast to coast gedaan en ook het kustpad in Cornwall spreekt hen meer aan.

In het dorpje Christchurch passeren we een klein kerkje, waar net een man uitkomt. 'There's water, tea and coffee and maybe some biscuits in the church...' zegt hij en we zijn van harte welkom. In de kerk wordt gewerkt, maar achertin staat een koffiehoek, speciaal voor wandelaars waar we een kop koffie en thee maken en een boterham eten. Kerkje zelf is niet zo bijzonder, maar heet wel een aardig raam.

Annie en Jef lopen vast door, ik maak nog een praatje meteen man die het dak aan het maken is.

De weg stijgt nu weer stevig, ik klim een ruwe heuvel op Disgwylfa Hill: een korte, ruwe ronde top boven golvend farmland. Ik krijg weer prachtige vergezichten met open land in het oosten en ruwe schapenheide in het westen

Daarna is het weer flink dalen en voel ik mijn kuiten. Maar het loopt lekker omdat er een frisse wind over het land trekt, heerlijk. Het volgende dorp is Gladestry, waar ik een moment rust neem, al weer in de kerk. Ook in deze kerk is een hele koffie/ theehoek voor wandelaars. Het is een mooi kerkje met vooral een prachtige begraafplaats,

Hierboven het dak van de kerk...de andere foto's zal ik jullie nu besparen.

Na Gladestry is het weer klimmen. De Hergest Ridge kijkt me al uren van ver af aan en nu moet ik er dus aan geloven. Maar ook deze klim gaat me vandaag makkelijk af: de wind, uitizicht over het groene land van herfordshire aan de ene en de ruwe toppen van The Black Mountains aan de andere kant. Ik ontmoet een echtpaar uit Sheffield dat het zuidelijk deel van ODP loopt. Zij kennen heel veel paden in engeland en wales. Vooral zij is helemaal lyrisch over de Cotswolds...volgens haar echt iets voor mij. Die komt dus op het lijstje te staan. We praten een tijdje over Yorkshire, waar ze wonen en ik vertel over onze vakantie daar vorig jaar. Ze zijn het helemaal eens met mijn enthousiaste verhalen over de dales....en coast to coast moet ik ook zeker gaan doen. Het valt hen op dat er veel nederlanders het pad lopen: ze zijn er al een paar tegen gekomen.

Van nu af aan wordt het weer dalen. Ik zie regelmatig ruiters langs komen, de streek is een heel pobulair ruitergebied. Steeds verder dalend kom ik uiteindelijk in Kington, mijn bestemming voor vandaag.

Kington blijkt een aardig stadje. Een leuke winkelstraat met de nodige oude huizen, een bijzonder bakstenen stadhuis, grote kerk op een heuvel. Een nadeel: al het verkeer gaat dwars door de hoofdstraat....en er gaat heel wat verkeer heen en weer.

Eerst op zoek naar de bibliotheek om een uurtje daar te werken aan mijn verslag. Daarna op naar mijn B&B. Dit keer kom ik terecht bij Lis en Andrew Darwin (ja...ver af familie, zijn portret hangt in de hal)...een prachtig, groot, oud huis: kunst aan de muren, prachtige oude kasten, honderden boeken. Andrew is wijhandelaar, Lis zangeres. Zo tussen neus en lippen door blijkt dat zij o.a. in het Concertgebouw in Amsterdam heeft gestaan en ook een aantal jaren op het festival voor oude muziek in Utrecht. Een topper dus ... Blijkt in het Monteverdi Consort te zingen en vroeger in het Deller Consort. Als blijkt dat ik van die laatste groep een aantal CD's heb is ze helemaal tevreden. De sfeer in dit B&B is totaal anders dan in het vorige. Een prima kamer, prettige plek, maar een ander soort mensen: afstandelijk, vormelijk, beleefd aardig. Ik krijg een kop thee in de tuin en ga me daarna opfrissen.Tijdens het drinken van de thee lees ik het welkomsverhaal dat ik heb gekregen...een humoristisch geschrevenverhaal: welkom in ons huis....wij wonen hier ook , kom binnen als u iets nodig hebt...de kinderen hebben een heel eigen muzieksmaak en soms zult u dat merken, maar niets weerhoudt u er van om even naar boven te lopen en te vragen of ze de muziek zachter willen zetten. Als ze een goede bui hebben, dan doen ze dat ook nog..

Mijn badkamer is een speciale ervaring. Geen douche, maar een echt bad op poten met krul..

Kijk...daar lig ik ook niet iedere dag in. Maar nu dus wel.

Eten doe ik bij The Royal Oak...een geweldige Pub. De leukste tot op heden. Ik wordt begroet als stamgast, ook door de mensen aan de bar. Een van hen zegt na twee minuten: Hay..I hear you're a Lancashire man...i never miss an accent. Als blijkt dat ik uit nederland komt wordt hij door de hele kroeg in de maling genomen en klinkt het' I never miss an accent' nog regelmatig.Goed, degelijk engels eten, niks mis mee.

Twee vrouwen zitten met een meisje en een jongen aan een tafeltje verder. Ik denk: Moeder, dochter, kleindochter/ kleinzoon. Het gesprek gaat over een nieuw paard dat voor de kleindochter moet worden gekocht. De jongen hangt er echt bij....voelt zich overbodig. Hij blijkt hier te zijn om te kunnen golven. Kington heeft een beroemde golfbaan.

Van de waard hoor ik later dat Kington een aantal soorten toeristen trekt: vooral wandelaars, maar daarnaast dus ook paardenliefhebbers (veel bridleways), golfers en bezoeker van Hergest Croft, een hele grote en populairetuin, waar ik dalend vanaf Hergets Ridge ook ben langsgelopen. Maar het gaat vooral om dagtoerisme...het gaat niet goed met de hotels in deze streek. Offa's Dyke Path is een belangrijke leverancier van bezoekers en dat beseft de horeca terdege.

Teruglopen naar huis, even lezen en naar bed.