Vanavond zal ik weer in hetzelfde B&B slapen, want ik ben gisteren door John opgepikt bij Chirk Mill en hij zal me daar straks weer afzetten, waarna ik een kilometer of 25 zal lopen om weer terug te komen in Llangollen. Achteraf hoor ik dat ik aanvakelijk een B&B zou krijgen in Craignant, een klein gehucht een paar mijl voor Chirk, maar dat bleek op het laatste moment gesloten te zijn. Vandaar deze 'noodoplossing', die overigens erg goed uitpakte, want zoals ik gisteren al vertelde: dit is een geweldig B&B.

Maar goed: zo ver zijn we nog niet. Eerst maar weer eens bij het begin beginnen. Om 7 uur opstaan: wassen, tas voor onderweg pakken, wat lezen en daarna naar beneden voor het ontbijt. Daar zit Gilbert al aan tafel. Hij is ingenieur 'in ruste' maar werkt nu als vrijwilliger bij de stoomtreinen. Hij blijkt een expert op het gebied van motorische renovatie en op het station van Llangollen staat een oude trein die ze nu aan het opknappen zijjn. De trein zal t.z.t. weer ingezet worden op een traject in midden engeland, maar staat nu hier omdat Llangollen de beste werkplaats voor oude treinen van de UK heeft, althans volgens Gilbert. De afgelopen maanden is hij een regelmatige gast geweest van Glas Gwm (dat is de naam van dit B&B) want het opkanppen blijkt een flinke klus. Er zit ook een australisch echtpaar, weer uit Brisbane, die ook door de UK trekken, maar dan wel met de auto. Ze gaan graag naar Engeland, want 'This land has history...' vertellen ze.

Om een uur of negen rijden we weg en om half tien sta ik in het dal van de rivier de Ceiriog weer bij de molen waar mijn tocht voor vandaag begint. En dat betekent meteen weer klimmen door Gwyningar Woods

Het is meteen weer een mooie tocht, met veel verschillende bloemen en heel veel vogels: vinken, gorzen, mussen, zwaluwen, roodborst, roek, roodborsttapuit en zelf een notenkraker. Ik passeer twee andere wandelaars die met bloemenboekje in de hand de bloemen staan te bestuderen. Realiseer me dat ik eigenlijk, net als de meeste mensen, vooral zoek naar de bijzonder bloemen. Maar wat is er eigenlijk mooier dan een heel veld met gewone boterbloemen? Ik besluit dat er, naast alle lofliederen op The Rose, maar ook eens een loflied geschreven moet worden op de paardenbloem en de boterbloem.

De klim brengt me uiteindelijk naar Chirk Castle, het kasteel dat ik gisteren aan het eind van de middag al hoog op de rots voor me zag liggen.

Dit kasteel is weer een absolute aanrader. Aan alle kanten is te zien dat het echt gediend heeft als een verdedigingsgebouw. Dikke muren, stevige torens, zware deuren. Ik wordt verwelkomd door een paar echte ridders....er blijken allerlei kinderactiviteiten in voorbereiding te zijn, waarbij de kinderen met echte ridders het kasteel in mogen, aan kunnen zitten aan een riddermaaltijd enz. Het kasteel is dus behalve erg mooi ook een echte toeristische attractie. De drukte valt nu nog mee, want het kasteel zelf is nog gesloten, maar als ik wegga na een uur staat de parkeerplaats aardig vol.

Een toren van het kasteel is wel open en daar ga ik dus even naar binnen. Van boven heb ik een mooi uitzicht op de tuinen en het omliggende land. Ook hier weer maken de deuren veel indruk op me, je voelt de geschiedenis in het oude hout.

Een gids ziet dat ik de deuren aan het fotograferen ben en nodigt me uit voor een rondleiding die over een half uur begint. Maar die ook een uur duurt, dus te lang voor een wandelaar onderweg. We blijven wel een kwartiertje staan praten en hij vertelt uitgebreid over Chirk Castle, volgens hem het mooiste kasteel van Wales. Powis (kasteel waar ik een paar dagen eerder was), zegt hij was vooral een woonkasteel. In dit kasteel zie je alle tijden: het is echt een garnizoenskasteel geweest, maar is later heringericht door adelijke families.

Ik haal een kop koffie in een winkeltje met streekproducten en raak in gesprek met een erg aardige dame achter de toonbank die me een tijdje goed aankijkt en dan op eens zegt 'I like your glasses...'. Ze vertelt het een en ander over alle producten die er zijn en ik koop in ieder geval een lekkere koek voor bij de koffie. Op het terras drink ik m'n koffie. Ondertussen stromen de families met kinderen toe. Ik praat even met een oma en een klein meisje dat onder de huiduitslag zit en erg bang en onzeker kijkt. Ik vertel haar dat het erg mooi is in het kasteel en dat er heel veel leuke dingen te doen zijn... en daar leeft ze duidelijk een beetje bij op.

Vanaf nu loop ik, langzaam dalend, over een landweg langs weilanden en bossages. Een makkelijke, prettige tocht die die me voert naar het Llangollen Canal, weer een van de kanalen hier in de regio en mijn metgezel voor de koemende anderhalve uur. Vlak bij het kanaal zitten de bloemenbestuurdeerders van vanmorgen te lunchen en ook met hen raak ik even in gesprek. Ze komen uit Chester en gaan vaak een dagje lopen en dan graag naar wales, want hij is Welshman. Ze zijn erg enthousiast over het landschap en willen ook graag weten wat ik van Wales vind. Mijn antwoord doet ze zichtbaar goed. En ze hebben nog veel meer tips voor mooie wandelingen in Wales.

Het is makkelijk wandelen langs het kanaal, dus ik schiet nu een tijdje lekker op. Maar het kanaal is ook populair, zowel langs de oever als op het water. Langs de oever kom ik meerdere wandelaars tegen, op het water een aantal narrowboats, veelal met pa's met pens achter het roer, moeder en dochter met vooral heel veel zichtbaar vlees lui liggend daarnaast en chagrijnig kijkende puberjongetjes daartussen. In Froncycyllte eet ik een salade in een Inn. De bediening is uitermate chagrijnig en het duurt erg lang voor er koffie is gemaakt. Geen plek om naar terug te gaan.

Na mijn lunch volgt al snel het toeristische hoogtepunt van Llangollen Canal, namelijk Pont Cysyllte Aquaduct.. Dit prachtige aquaduct ligt zo'n veertig meter boven de vallei van de rivier de Dee en het is zeker de moeite waard om over het voetpad langs het kanaal en over het aqueduct te lopen.

Het uitzicht over het dal is prachtig en dat weten heel veel mensen, want het is hier , in vergelijking met andere stukken van de tocht, druk. Ik daal af naar het dal van de Dee en heb dan nog een mooi uitzicht op het aquadact vanuit het beekdal.

Ik verlaat het kanaal en klim uit het dal van de Dee naar Trevor Hall Woods, aanvankelijk door de weilanden, later door het bos zelf. Een mooi, groen bos met alweer veel soorten bloemen, prachtig mos en heel veel vogels: pimpelmees, zwaluw, fluiter, tjiftjaf (denk ik), roodstaart, groene specht.

Na drie kwartier wordt het bos steeds opener en dan blijkt dat ik ondertussen hoog boven de rivier de Dee loop. Vanaf hier heb ik een prachtig uitzicht over het dal. Voor me zie ik Llangollen al liggen, als ik terugkijk zie ik het aquaduct nog in de verte.

Het land wordt weer ruwer: grijs/ groene toppen liggen er voor me en op een van die toppen zie ik al de ruine liggen van Castell Dinas Bran, een omweg waard, denk ik. Ik wandel nu over een half-verharde landweg en daar is het duidelijk dat ook hier het uitzicht bekend is. Veel (nou ja....veel meer dan ik gewend ben, maar het Leenderbos is drukker) auto's staan langs de weg geparkeerd en de inzittenden kuieren wat heen en weer, of piknicken aan de kant van de weg.

Aan de voet van de heuvel waarop het kasteel ligt gaat ODP verder het heuvelland in en voert mijn tocht voor vandaag het dal in naar Llangollen. Maar ik maak dus eerst even een uitstapje naar het kasteel. En dat blijkt een pittige klim maar levert me uiteindelijk een prachtig uitzicht op en een half uurtje rust tussen de resten van dit mooie kasteel.

In mijn optimisme vanmorgen had ik gepland nu nog door te lopen naar de Valle Crucis Abdij, een paar mijl verderop. Maar dat zie ik nu toch niet meer zitten. Dus ik daal af naar Llangollen. Gisterenavond heb ik natuurlijk al iets van het stadje gezien, maar nu kan ik wat langer rondlopen. Het blijkt een mooie plaats met oude vakwerkhuisjes, een paar kerken een paar landhuizen en veel B&B 's en hotels. Het is ook duidelijk erg toeristisch, waarbij de stoomrtrein een van de topattracties is. Een beetje Valkenburg in het klein.

Als ik de kerk wil bezoeken is een mevrouw just bezig die af te sluiten. Omdat het haar niet lukt de goede sleutel te vinden in een hele bos, mag is nogsnel even naar binnen. Vooral een paar oude deuren achterin maken weer indruk

Vanavond eet ik in een Indiaas Restaurant. Waar ik in Kington zo enthousiast kon vertellen over de Indiaase keuken, hier blijkt dat dat niet overal het geval is. De sfeer in het restaurant is vervelend. De baas en het personeel kunnen zichtbaar niet erg goed met elkaar door een deur. Vier bedienden hangen wat rond de bar, want er zitten maar een stuk of vier eters in de zaak. Voor het afhalen van eten komen er iets meer mensen. het eten is niet slecht, maar kan niet tippen van dat van het restaurant in Kington.

Na het eten loop ik nog even langs de rivier de Dee, een prachtige wandeling.

Ik ga even lekker langs de kant zitten en belmet Hanny om bij te kletsen. Veel kinderen spelen op de grote stenen in de rivier, jonge stelletjes lopen hand in hand langs het water, een paar mensen eten aan de oever...het is een prima plek voor een mooie zomeravond.

Terug in het B&B zitten Heather en John met een wat ouder echtpaar in de tuin te eten. Ik wordt uitgenodig om een glaasje mee te drinken. Later zal ook Gilbert zich nog bij ons voegen. En dan zitten we een paar uur lekker te kletsen in de tuin: over voetbal, natuurlijk, over het toerisme in Llangollen (ook het andere echtpaar blijkt een B&B te hebben, iets verderop in de straat), over de komende tuinenshow, over de engels - hollandse betrekkingen (die erg goed zijn volgens alle aanwezigen) en de oorlogen (Heather verbaasd: ik dacht dat Nederland altijd onze bondgenoot was geweest....), natuurlijk over golf (John blijkt goed te zijn en de andere man probeert hem te overtuigen om weer naar de club te komen) over de werkgelegenheid in de regio, over Spanje, over engels bier...Een uur later dan ik gewend ben en met een paar glazen meer wijn dan goed voor me is gan ik zo rond 11.15 uur naar mijn kamer.